Όχι δεν είμαι μισάνθρωπος, όμως ώρες-ώρες κοιτάζω γύρω μου και βαριέμαι. Βαριέμαι το χιλιοειπωμένο, το κλισέ, το αναμενόμενο, το πεζό, το προφανές και κυρίως το συνηθισμένο.Θα μπορούσε κανείς να με πει σνόμπ; Και δε με λέει; It's ok. Κάποιες φορές μου αρέσει πολύ να απομακρύνομαι απο όλους και όλα και να κλείνομαι στο καβούκι του εαυτού μου με την αίσθηση οτι εγώ μπορώ να παρατηρώ ενώ οι άλλοι όχι. Μμμ ωραία αίσθηση είναι αυτή. Σε αφήνουν ήσυχο και εσύ επιλέγεις τι θέλεις να δείξεις η μάλλον δε θέλεις να δείξεις τίποτα. Δε θέλεις να δώσεις τίποτα. Θέλεις να αυτο-τραφείς. Να είσαι "ενδό".
Κάποιες φορές το "ενδό" γίνεται απο πόνο. Το έξω πονάει πολύ και θες να είσαι μέσα, αποσυρμένη και προστατευμένη. Όμως τώρα δε μιλάω για αυτό το "ενδό", αλλά για το άλλο που βλέπεις, παρατηρείς με μια παγερή και στοχευμένη οξυδέρκεια σχεδόν χωρίς συναίσθημα το τι γίνεται γύρω σου. Χειρουργικά. Μπορεί και να φταίει το Gray's Anatomy που βλέπω τελευταία. Κάποιες φορές βιώνω αυτές τις στιγμές "ενδό" ως γκουρμέ. Εκλεπτυσμένη παρατήρηση, ευχαρίστηση μέσα απο την παθητικότητα της "γεύσης"- μια αίσθηση διαφορετική της στιγμής που εσύ μετέχεις με το να παραμένεις αμέτοχη. Και να καταγράφεις αβίαστα. Δε θες να πας κάπου, δεν έχεις κάποιο στόχο, δεν παθιάζεσαι με κάτι. Οι μπαταρίες γεμίζουν και το περιττό μένει απέξω. Με τρόπο φυσικό και χωρίς πολλά-πολλά. Ναι, μια λιτότητα θα έλεγα.
Ο κόσμος μιλάει πολύ, κινείται άσκοπα και άστοχα κάποιες φορές νομίζοντας οτι έτσι θα γεμίσει η ζωή του. Αυτό το παρατηρώ και το αφήνω. Κάτι άλλο έρχεται, και πάλι απο την αρχή.
Μάλλον προσπαθώ να περιγράψω μια καινούρια για εμένα κατάσταση μη ηθελημένης αλλά απολαυστικής απόσυρσης, αντίθετη του χαρακτήρα μου.
Είναι ωραίο να μεγαλώνεις και να γνωρίζεις νέους εαυτούς.
Είχα καιρό να γράψω και το ευχαριστήθηκα (το οτι έγραψα αλλά κυρίως το οτι είχα "καιρό να γράψω").
πάλι τα είπες όλα..
ReplyDelete