ΚΡΑΥΓΗ

Πολύ μου άρεσε η κραυγή του Χαβιέ.  Έχω την τηλεόραση ανοιχτή και βλέπω μια έκκληση του «save the children» για 2 λίρες το μήνα. Το δικό μου παιδί κοιμάται δίπλα μου στον καναπέ.

Θέλω να ουρλιάξω και εγώ σαν τον Χαβιέ.  Για τους παιδόφιλους, cross-dressers και τα διεστραμμένα teenagers που μπαίνουν στην ενήλικη ζωή με το να βάζουν φωτιά στα γεννητικά όργανα ενός συνομήλικού τους με σύνδρομο Asperger’s (αγγλικές εφημερίδες με ντόπιο πράγμα). Για την Κύπρο που πάνε να ξεπουλήσουν , για την Ελλάδα μου που τη βλέπω απο μακριά. Let’s catch some sun λένε οι Άγγλοι. Αναρωτιέμαι τι λένε οι Γερμανοί, οι Αμερικάνοι, οι Κινέζοι, οι Ρώσοι, οι Άραβες. Let’s squeeze them dry?

Ο κόσμος μου θυμίζει ένα τραγούδι του Σαββόπουλου που μιλάει ειδυλλιακά για το καλοκαίρι και που στη μέση κάπου το γυρίζει  μιλώντας για μύγες στο καρπούζι.

Εγώ ολοένα και θυμώνω. Το οτι φρόντισα να είμαι καλά με το να αφήσω τη χώρα μου με κάνει να νιώθω λιγότερο αβοήθητη. Πληρώνω το τίμημα, αλλά έχω το μυαλό μου καθαρό.

Να βλέπω , να σκέφτομαι, να πονάω. 

Another brick in the wall  απο τους Pink Floyd –

Σαν πολλά να χτίζουν: another, another one, wait, another one... Αποπνικτικά. Έλεγχος.   

Α, να αλλη μια διαφήμιση για βοήθεια της Actionaid.  Μεγάλα μάτια με κοιτάνε.  A desperate child needs your help right now.

AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA

Μια κραυγή. Θέλω να βρίσω, να φτύσω, κάπως να αισθανθώ πάλι δυνατή.

Δε θέλω να είμαι  το κακομαθημένο παιδί που θεωρεί οτι του χρωστάνε.  Βγαίνω έξω και βλέπω τους  χαλαρούς ζωντανούς - νεκρούς που ζουν απο τα “benefits” του αγγλικού κράτους. Πληρώνει καλύτερα απο μια βασική δουλειά.  Γιατί  όχι, κάθεσαι όλη μέρα, σε πληρώνουν, κάνεις το χασισάκι σου και  πίνεις μπύρες. Με θυμώνει όσο και εξευτελιστική σύνταξη ενός παππού στην Ελλάδα.  

Ποτέ δεν μου άρεσε το άξεστο, το τεμπέλικο, το «μου χρωστάνε». Θυμάμαι έναν τύπο (Έλληνας) που μέτραγε το πόσες μέρες αναρωτική  δικαιούται  και να τις αθροίζει σε χρόνια καθισιού....Grow up.

Απο την άλλη grow up σημαίνει να μη γίνεσαι  υποτακτικός.  

Απο μικρή θυμάμαι μου είχε κάνει εντύπωση το: «η ελευθερία σου σταματάει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου.»

Αντίστοιχα και αρχίζει. Τα όρια πρέπει να τα νιώθουμε. Όταν δεν υπάρχει σεβασμός, γίνε αμείλικτος. Πάλεψε, θύμωσε, μίλα, φύγε, ούρλιαξε, απαίτησε, υπερασπίσου ό,τι είσαι.

Γυρνάω και κοιτάζω δίπλα μου. Ακόμα κοιμάται αυτός εδώ με τη ριγέ καλτσούλα.  Θα κάνω ό,τι περνάει απο το χέρι μου να του μάθω αυτό το δύσκολο γκάζι- φρένο του εαυτού και του άλλου.  Την ευαισθησία και την αγάπη, το νοιάξιμο αλλά και το απόλυτο όχι, το «φύγε απο εδώ», το «δε σε θέλω».

Ο κόσμος χρειάζεται να ξεσπάσει , από το σπασμωδικό και αστείο “Harlem Shake” ως την κραυγή  του Javier Bardem για τις παστίλιες, τα σκατο χάπια που καταπίνουμε όλοι μας καθημερινά.  Ας είναι γλυκά τουλάχιστον. Δεν αντέχω άλλο αυτά τα αφρικάνικα μάτια να με κοιτάνε απο την τηλεόραση.

Γιατροί χωρίς σύνορα. Άνθρωποι χωρίς σύνορα. Εγώ με σύνορα.

ΧΡΥΣΟ .... ΟΧΙ

Ημέρα του ΟΧΙ σήμερα. Δεν πήγα στην παρέλαση γιατί τώρα μένουμε στο Λονδίνο. Είμαι απο αυτούς που έφυγαν. Φυσικά και δεν μου άρεσε η αστάθεια, η οικονομική ανασφάλεια και το μαύρο σύννεφο που μαζευόταν σιγά σιγά πάνω απο τα κεφάλια μας. Οι κοντινοί μου όμως ξέρουν οτι κατοικώ κυρίως στο μέλλον, και το μέλλον που έβλεπα είχε ένα κοινωνικό σκότος. Κάτι άλλο που επίσης γνωρίζουν οι κοντινοί μου είναι οτι είμαι αισιόδοξη και οτι πράγματι, πιστεύω στο καλό. Όχι στο χολυγουντιανό happy end, αλλά στο οτι το φως πάντα στο τέλος υπερισχύει. Αρκεί αυτό το "φως" να μη λάμπει σα "χρυσός".....
Εχθές διάβασα στο facebook post της "ξένης" καρδιακής μου φίλης εδώ στην Αγγλία το εξής άρθρο για τη "Χρυσή Αυγή" στην εφημερίδα Guardian. Η φίλη μου είναι απο την Τaiwan και έχει μεγαλώσει στην Αγγλία. Έγραψε λοιπόν στο facebook:
Spread this article. The atrocity of fascism must not return. Greece is becoming vulnerable and the whole of Europe must pull together take responsibility to prevent a repeat of history. We must not allow 'ethnic cleansing' to happen!
(Διαδώστε αυτό το άρθρο. Η φρικαλεότητα του φασισμού δεν πρέπει να επανέλθει. Η Ελλάδα γίνεται ευάλωτη και όλη η Ευρώπη πρέπει να συγκροτηθεί και να πάρει την ευθύνη για να εμποδίσει μια επανάληψη της ιστορίας. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε μια εθνοκάθαρση!)
Συγκινήθηκα για αυτό που έκανε. Ένας άνθρωπος που το μόνο που έχει κοινό με την Ελλάδα είναι μια στενή φιλία, απευθύνεται σε όλους τους υπόλοιπους φίλους και γνωστούς της μιλώντας με  έντονο ενδιαφέρον για τη χώρα μου. Θα δείτε παρακάτω γιατί σημειώνω την πράξη της, πέρα απο το προσωπικό μου συναίσθημα.
Διαβάζοντας το εξαιρετικό και καλογραμμένο αυτό άρθρο, άρχισα να νιώθω τη θερμοκρασία μου να ανεβαίνει. Ο θυμός μου για αυτό που γίνεται, και αυτό που έρχεται με έβαλε σε διαδικασία συναγερμού. Είναι η ΕΛΛΑΔΑ ΜΟΥ αυτή που καταστρέφεται.
Καλά, εσύ δεν έφυγες για να μην αντιμετωπίσεις την καταστροφή - θα μπορούσε να μου πει κάποιος. Ναι για αυτό έφυγα. Όταν ο κίνδυνος χτυπάει κανείς είτε μένει και παλεύει (fight) είτε φεύγει (flight). Αυτές είναι οι δυο μοναδικές αυτόματες αντιδράσεις που όλοι έχουμε βιολογικά. Εγώ επέλεξα το δεύτερο γιατί είναι το μόνο που θα μου επιτρέψει να παλέψω, πάντα με το δικό μου μυαλό. Μάλιστα μου φαινόταν αστείο όταν άνθρωποι βάφτιζαν την κίνησή μου "γενναία". Γενναία όχι, στρατηγική ναι. Καλά και γιατί τώρα γράφεις το ποστ θα μπορούσε να με ρωτήσει κάποιος άλλος.
Γιατί διαχωρίζω την εξωτερική απο την εσωτερική καταστροφή. Και εδώ μιλάμε για μια απειλή που δεν έρχεται απο έξω και κάπως θα αντιμετωπιστεί αν υπάρχει γερό εσωτερικό. Εδώ μιλάμε για μια εσωτερική, εξαιρετικά οργανωμμένη και σκοτεινά επικίνδυνη καταστροφή.  Μιλούσα με την αδελφή μου και μου είπε το εξής σοφό "ο κόσμος προσπαθεί να βρει μια υπερηφάνια όταν έχει τσαλαπατηθεί και εξευτελιστεί η ταυτότητά του."
Το δέχομαι αυτό που είπε. Το καταλαβαίνω. Είσαι Έλληνας; Είσαι κακομοίρης, πεινασμένος... Τουλάχιστον έτσι μας προβάλουν στο εξωτερικό. Και έτσι είναι για πολλούς ανθρώπους (βάζω το κακομοίρης στην άκρη γιατί δε θέλω να το δεχτώ). Δεν είμαι πολιτικός, ούτε ιστορικός και η κοινωνιολογική μου γνώση είναι περιορισμένη σε κάποια μαθήματα.
Είμαι όμως Ελληνίδα και μπορώ να σκέφτομαι. Και μάλιστα μπορώ να σκέφτομαι χωρίς την πίεση μιας απογυμνωτικής πραγματικότητας. Έτσι λοιπόν, διαβάζοντας το άρθρο μένω στο σχόλιο οτι η "Χρυσή Αυγή" (πάντα απο εμένα θα είναι μέσα σε ειρωνικά εισαγωγικά αυτό το όνομα) καλύπτει τα κενά που υπάρχουν αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Και τα κενά είναι ερρεβώδη. Που να εστιάσει κανείς την πίστη του οτι κάτι θα φτιάξει; Απο που να ζητήσει κανείς προστασία;
Θα προσθέσω, που να μεταθέσει κανείς το θυμό του, τον άγριο εαυτό που θέλει να φτάσει στο έγκλημα όταν κανείς νιώθει στο πετσί του την αγωνία, τον εξευτελισμό, την πίεση και την αδικία; Η μετάθεση είναι ένας μηχανισμός άμυνας στην ψυχανάλυση όπου μεταφέρουμε δικά μας μη αποδεκτά συναισθήματα σε κάποιον άλλον, έτσι η βία του κάθε χρυσαυγίτη είναι και δική μας (μη αποδεκτή για εμάς, αλλά δικαιολογημένη απο εκείνον/η) βια.
Όταν ο άνθρωπος αγχώνεται υπερβολικά "παλινδρομεί". Αυτό το δεχόμαστε στα παιδιά μας όταν αρχίζουν να μωρουδίζουν με τον ερχομό ενός άλλου μωρού ή όταν κατουριούνται στο κρεββάτι τους μετά απο κάποιο στρεσογόνο γεγονός στη ζωή τους. Γιατί δεν το δεχόμαστε λοιπόν για τον εαυτό μας; Να δεχτούμε δηλαδή οτι αναζητούμε την απόλυτη προστασία απο έναν "δυνατό" άλλο βάζοντας τον εαυτό μας στη θέση του αδύναμου. Να δεχτούμε οτι σταδιακά βουτηγμένοι στους υπέρογκους λογαριασμούς και στους μειωμένους μισθούς, χάνουμε την αίσθηση του γκρι και όλα γίνονται μαύρα ή άσπρα, καλά ή κακά με την αίσθηση του δεύτερου να κερδίζει ολοένα έδαφος. Στην ψυχανάλυση λέμε οτι όταν κανείς δεν αντέχει άλλο τον ψυχικό πόνο κάνει "σχάση". Πιο εύκολο να πεις οτι οι μετανάστες είναι οι κακοί που μας κλέβουν και οι χρυσαυγίτες οι καλοί που μας προστατεύουν αντί να δεις οτι υπάρχουν μετανάστες που προσπαθούν να επιβιώσουν, "ξένοι" άνθρωποι στο εξωτερικό που δεν έχουν κανένα συμφέρον και που νοιάζονται για το τι συμβαίνει στην Ελλάδα (όπως η φίλη μου), και Έλληνες που μας χρησιμοποιούν ως πιόνια με ένα σιχαμερό "τσαμπουκά" που την ίδια στιγμή που σε "προστατεύει" σου αφαιρεί κάθε δικαίωμα ύπαρξης.
Μου κάνει εντύπωση που η Χρυσή Αυγή θέλει όλους τους ξένους έξω, μετανάστες και Ευρωπαίους, Γερμανούς ουσιαστικά (μιας και η Μέρκελ είναι εξαιρετικό σύμβολο της κακιάς μαμάς). Πως θα τους διώξεις όταν τους αποπνέεις φίλε; Θα διώξεις τη Μέρκελ με το να είσαι φασίστας; Συγχαρητήρια... είσαι ακόμη ένα θλιβερό πιόνι του ίδιου σου του φόβου, του τσαλακωμένου μικρού, φυλακισμένου εαυτού σου.
Έχω έναν νέο ασθενή που είναι καθηλωμένος μέσα στο σπίτι λόγω ψυχοσωματικών πόνων. Το μόνο που μπορεί να κάνει για να το παλέψει είναι να διατηρήσει ελεύθερο το μυαλό του και να σκεφτεί.
Όταν τα πράγματα δυσκολεύουν, ας γυρίσουμε στον εαυτό μας. Μόνο εμείς μπορούμε να τον ενδυναμώσουμε. Κανείς άλλος δεν έχει το κλειδί. Κανένας πολιτικός, καμία φιλοσοφία, καμία ψυχανάλυση. Ποτέ δεν μπορώ εγώ σαν ψυχολόγος να βοηθήσω κανέναν αν ο ίδιος δεν το θέλει, και δεν είναι έτοιμος/έτοιμη να δουλέψει.
Το ξέρω οτι χρειάζεται κάποιος να οδηγήσει. Ο κόσμος ψάχνει καιρό για έναν Μεσσία, και ένας ηγέτης σωστός είναι όσο αναγκαίος όσο η αναπνοή. Ένας ή πολλοί; Διαβάζω τώρα τη βιογραφία του Γκάντι- ΓΙΝΕ ΕΣΥ Η ΑΛΛΑΓΗ ΠΟΥ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΔΕΙΣ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ. Είμαι αφελής, αδαής, χορτάτη; Ισως. Δεν με πειράζει το πως θα χαρακτηριστώ. Με πειράζει όμως να μη μιλήσω όταν βλέπω καθαρά οτι ό,τι λάμπει δεν είναι "ΧΡΥΣΟΣ", και οτι η αυγή αν συνεχίσουμε έτσι θα είναι μαύρη ή μάλλον κόκκινη, βουτηγμένη στο αίμα και τη βια. ΟΧΙ λοιπόν. ΟΧΙ. ΟΧΙ. ΟΧΙ. Και ναι ο φασισμός είναι κολλητικός (δες το τέλος του άρθρου της guardian).

ΔΙΗΜΕΡΗ ΟΜΑΔΑ ΓΙΑ ΕΓΚΥΟΥΣ ΚΑΙ ΝΕΕΣ ΜΑΜΑΔΕΣ!

Άργησα λίγο αλλά τα κατάφερα. Έτσι το Σαββατοκύριακο 8 και 9 Δεκεμβρίου 2012, θα γίνει η διήμερη ομάδα Deconstructing Mummy για εγκύους και νέες μαμάδες.  Πιο "εντατική" απο τις συνηθισμένες εβδομαδιαίες συναντήσεις (οι οποίες θα ξεκινήσουν παράλληλα απο τον Ιανουάριο 2013), οι διήμερες ομάδες αγγίζουν τη συνηθισμένη θεματολογία με διαφορετική ροή αλλά και τρόπο, ειδικά προσαρμοσμένο για τις μαμάδες που μπορούν να διαθέσουν ένα σαββατοκύριακο στον εαυτό τους αλλά δυσκολεύονται για μια δέσμευση εβδομαδιαίας βάσης.
Οι θέσεις για το σεμινάριο είναι περιορισμένες στις 8 συμμετέχουσες (όπως και στις εβδομαδιαίες συναντήσεις) και κρατούνται με σειρά προτεραιότητας. Το κόστος για το διήμερο είναι 100 ευρώ.
Για περισσότερες πληροφορίες και κρατήσεις θέσεων μπορείτε να επικοινωνήσετε στέλνοντας email στο deconstructingmummy@gmail.com ή στο womenspace.gr@gmail.com


ΘΕΜΑΤΟΛΟΓΙΑ ΟΜΑΔΩΝ
ΜΗΤΡΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΣΥΜΒΟΛΙΣΜΟΣ (Η προσωπική μου μητρότητα)

ΔΥΣΚΟΛΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ

Η ΜΗΤΕΡΑ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗ ΜΗΤΕΡΑ ΤΗΣ

ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΣΩΜΑ (Θηλασμός, βάρος)

ΜΗΤΡΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΖΕΥΓΑΡΙ

ΜΗΤΡΟΤΗΤΑ ΚΑΙ Ο ΝΕΟΣ ΕΑΥΤΟΣ ΜΑΣ

ΜΗΤΡΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΡΓΑΣΙΑ

ΟΦΕΛΗ

• Κατανόηση των δυσκολιών ως φυσιολογική εμπειρία της μητρότητας
• Σκέψη πάνω στην προσωπική ψυχολογική ιστορία κάθε μητέρας και πως αυτό  την επηρεάζει στο σήμερα
• Εμπιστοσύνη στον μητρικό μας εαυτό
• Βάσεις για μια πιο ισορροπημένη και υγιή σχέση με το παιδί μας
• Κατανόηση του τρόπου με τον οποίο επηρεάζουμε το παιδί μας
• Απελευθέρωση απο τους "μύθους της μητρότητας" και την εξιδανίκευση
• Ικανότητα να φτιάξουμε την προσωπική μας μητρότητα
• Εμπειρία στο να μοιραζόμαστε χωρίς άγχος και να ανταλλάσουμε υποστήριξη με άλλες μητέρες
• Πρόληψη της επιλόχειας κατάθλιψης και του δυσλειτουργικού άγχους.

Go Greece

Αύριο είναι οι εκλογές. Είμαι απο αυτούς που "έφυγαν" ή που "την έκαναν". Ακόμα δεν έχω αποφασίσει σε ποια κατηγορία ανήκω κυρίως γιατί νιώθω οτι δεν έχω φύγει. Σήμερα, απο τις λίγες φορές στη ζωή μου είδα ποδόσφαιρο Ελλάδα-Ρωσία, και το είδα γιατί απλώς ήθελα να νικήσουμε. Διαβάζω τα νέα απο πολλές πλευρές, βλέπω τις υπερβολές του BBC, σκέφτομαι τα παιχνίδια του ευρώ και του δολαρίου, την ηλίθια έπαρση του Τσίπρα, τους ανθρώπους που έφαγαν έξωση απο την κανονική τους ζωή. Όλα αυτά με επηρεάζουν. Μια καινούρια φίλη μου εδώ, μου έδωσε μια κάρτα λίγο μετά τα γενέθλειά μου. Home is where the heart is έλεγε. Και ενώ ξέρω το βασικό μου σπίτι που είναι έμψυχο και εδώ, αναπολώ τις υπόλοιπες σχέσεις μου, το μπαλκόνι μου, την πλατεία, την ευκολία της επαφής, το απλό κουδούνι που χτυπάει και έρχεται απο δίπλα το φαγητό. Βάζω την ατελείωτη βροχή δίπλα στην ατελείωτη λιακάδα, τα σπασμένα πεζοδρόμια και τα διπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα δίπλα στα καταπράσινα, πεντακάθαρα πάρκα, τη μέχρι πρότινος τακτοποιημένη ζωή μου στην αμφίθυμη νέα αρχή. Συνήθως στην πραγματική ζωή κάτι χάνεις για να κερδίσεις κάτι άλλο. Αυτό είναι το "ενήλικο". Το ανθρώπινο είναι να μην ξέρεις. Να αναρωτιέσαι για τις επιλογές σου και να παίρνεις ρίσκο. Να δοκιμάζεις αν έχεις την πολυτέλεια, να βλέπεις τι μπορείς, τι αντέχεις, τι θέλεις.
Αύριο είναι ένα ακόμα στάδιο στην πορεία της Ελλάδας, και κατα τη γνώμη μου όχι απαραίτητα καθοριστικό. Διαβάζοντας τα εδώ, μας προετοιμάζουν "έξοδο" τον Ιανουάριο του 2013 και όχι αύριο. Συνήθως καταλαβαίνω αρκετά καλά τα "ασυνείδητα κίνητρα" ενός ανθρώπου, αλλά η πολιτική μου διαφεύγει. Ίσως γιατί δεν είναι αρκετά πολύπλοκη μιας και κυρίως βασίζεται στο να έχει ο ένας εις βάρος του άλλου. Βλέπω τη χώρα μου απο "μακριά" σαν να βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Ανθρώπους τάχα "μορφωμένους" να επιτίθενται ο ένας στον άλλον σαν αρπακτικά, πεινασμένοι για αναγνώριση, λεφτά, κεκτημένα (όχι δεν αναφέρομαι στους πολιτικούς αλλά σε ανθρώπους του κλάδου μου) τη στιγμή που φτασμένοι άνθρωποι εδώ, σου απαντούν στο email σου προσωπικά και άμεσα. Ανθρώπους που κάνουν παιδιά, ελπίζουν, χαίρονται και ζουν σχεδόν κανονικά μέσα στο χάος και το χαμό (σας βγάζω το καπέλο). Ανθρώπους με την καρδιά και το μυαλό σα μάτια που αλληθωρίζουν (αυτή είμαι εγώ), και ανθρώπους που φτύνουν αίμα για να βγάλουν απλά τη μέρα. Καθένας μας ακολουθεί μια πορεία, συνειδητά και ασυνείδητα. Η δική μου απ'ο,τι φαίνεται θέλω να έχει τα δρομάκια των κυκλαδίτικων νησιών και όχι του γερμανικού autobahn. Πάντα να παρατηρείς. Πάντα να μαθαίνεις. Πάντα να ζεις. Πάντα να προσπαθείς. Και πάντα, πάντα, πάντα να διατηρείς την ακεραιότητά σου.Go Greece.

Γύρω μου....

Δυο φωτό που κυκλοφόρησαν στο fb σχεδόν παράλληλα (βρείτε τη σύνδεσή τους πέρα απο τον Steve Jobs)

Τελευταία βλέπω κάποιες στιγμές τον κόσμο κινηματογραφικά. Και για να είμαι ειλικρινής, ντοκιουμενταρίστικα. Να, π.χ τα κατασπασμένα πεζοδρόμια της "οικογενειακής" περιοχής μου, τα σκουπίδια τεράστιοι βρωμεροί λόφοι, τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα πάνω στα πεζοδρόμια ή ακριβώς εκεί που υπάρχει πέρασμα για τα καροτσάκια παντός είδους. Αυτά τα κατέγραψα με πολύ θυμό και απογοήτευση μόλις μέσα σε ένα μισάωρο. 

Εχθές διάβαζα διάφορα στο fb. Το κάθε καρυδιάς καρύδι είχε άποψη για το θάνατο του Steve Jobs λες και ήταν κοντοχωριανοί του και έπιναν καφέ κάθε πρωί ανελλιπώς.Κάτι δράματα επι δραμάτων, εξομολογήσεις και άλλες αηδίες. Πρέπει να πεθάνει κανείς για να εκτιμηθεί και να περάσει στο πάνθεον;

Βλέπω ειδήσεις, βλέπω εκπομπές για την κρίση. Οι παρουσιάστριες με τα δεκάποντα τακούνια και το μαλλί κομμωτηρίου αναρωτιούνται για τους μισθούς, το "κούρεμα" (χα χα..) και καθένας λέει την κακιούλα του για τους "πολιτικούς" "μας".  

Τα τρέιλερ των πρωινάδικων που ΕΕΕρχονται είναι τουλάχιστον γελοία παρουσιάζοντας παντελή απουσία αισθητικής. 

Μια λέξη μου έρχεται στο νου. ΣΑΒΟΥΡΑ. Στον κόσμο αρέσει η σαβούρα. Ηδονίζεται και πιάνεται απο ό,τι πιο εύκολο, ό,τι πιο κλισέ. Σχεδόν δεν μπορώ να μιλήσω, τόσο αποσβολωμένη είμαι απο αυτό που συμβαίνει γύρω μου. 

Πήγα στην αστυνομία τις προάλλες για να κάνω ένα γνήσιο αντίγραφο του διαβατηρίου μου (άλλη ιστορία αυτό), και πετυχαίνω μια κοπελίτσα μια χαρά νεαρή, με ρωτάει αν είμαι ξένη, την κοιτάω πάλι αποσβολωμένη, της απαντάω όχι, και μου λέει, ά, καλά τότε μπορούμε να σας εξυπηρετήσουμε- εμείς οι Έλληνες είμαστε αλλιώς, όχι οτι είμαι ρατσίστρια...Μου ήρθε να της πω, γιατί κοριτσάκι μου τόσο στενό μυαλό μέσα στο κέντρο της Αθήνας;

Νομίζω πως η Ελλάδα είναι μια από τις πιο όμορφες και πιο βιασμένες χώρες. Αυτό δεν έγινε τώρα. Τώρα φαίνεται. Και για να μην μπαίνω σε πολιτικά χωράφια μιας και τρέφω φοβερή αντιπάθεια για την πολιτική, την εκκλησία και γενικώς την κούφια εξουσία (αλλά όχι και την "κερδισμένη" εξουσία), αυτό που θέλω να πω είναι οτι όταν κάτι δεν πάει, δε χρειάζεται και να το πας επειδή το αγαπάς, ή επειδή είναι κομμάτι σου. Όταν κάτι δεν πάει, προχωράς. Βαρέθηκα να βλέπω να πνίγονται καινοτόμες ιδέες, απλή λογική και ουσία στο πως λειτουργούν τα πράγματα, βαρέθηκα να ζω με μια βαρύγδουπη, λαδωμένη και πυκνή ηλιθιότητα γύρω μου, με την αγένεια στα βασικά (ρε φίλε, καλά εγώ με το καροτσάκι και το μωρό, ας βγω στο δρόμο να κάνω τον τροχονόμο για να περάσω, ο άλλος που είναι ανάπηρος γιατί να στερηθεί το μίνιμουν των παροχών;), και τη μαζική κατανάλωση εγωκεντρισμού προσπαθώντας να κρατηθούμε ως μοντέλα στην πασαρέλα φορώντας το αρχαίο ελληνικό μας πνεύμα. Γιατί το "λίγο θάλασσα, λίγο κρασί και τ'αγόρι μου" κανείς πρέπει να το πληρώνει ακριβά, όταν γεννήθηκε εκεί που θα έπρεπε να είναι δεδομένο; Η στιγμή αυτή, της συνειδητοποίησης, μου θυμίζει αυτό το turning point στην ψυχανάλυση που κανείς ανακαλύπτει τι θα έπρεπε να είχε πάρει απο τους γονείς του και δεν το πήρε, κατανοεί ή δεν κατανοεί πλήρως τους λόγους, αυτό όμως που ξέρει με σιγουριά είναι οτι έχει αδικηθεί και οτι δε θα δικαιωθεί απο κανέναν παρα μόνο απο τον εαυτό του, στο εδώ και τώρα και στο μέλλον, με τις αποφάσεις και τις πράξεις του.

Σαν παιδί που πάντα θέλει να φτιάξει τον γονιό πιο όμορφο, περίμενα, και περίμενα.  It is time to grow up. Και τα γράφω στα αγγλικά όχι γιατί είμαι σνόμπ και δεν το μιλάω καλά το ελληνικά, αλλά γιατί έτσι νιώθω και γιατί εκεί πάω. Δεν είναι ούτε και θα γίνει η Αγγλία γη της Επαγγελίας για εμένα. Έχω ζήσει εκεί ήδη και δεν τρέφω αυταπάτες. Σίγουρα θα γράφω και απο εκεί άλλα. Όμως οι παραβιάσεις δε μου αρέσουν είτε είναι των ορίων μου, είτε της δημιουργικότητάς μου, είτε απλώς τα σκουπίδια στο δρόμο μου ενώ βγάζω το παιδί μου βόλτα. Αγαπάς πιθανά για πάντα. Δεν υπομένεις για πάντα.

ΝΕΟΣ ΚΥΚΛΟΣ ΟΜΑΔΩΝ ΞΕΚΙΝΑ

Ο Σεπτέμβριος έχει κλασικά συνδεθεί με τη νέα σχολική χρονιά και το Womenspace είπε να μη μείνει πίσω!
Ο νέος κύκλος των Ομάδων για Εγκύους και Νέες Μαμάδες θα ξεκινήσει σύντομα και έτσι η καθιερωμένη παρουσίαση του κύκλου με ελεύθερη είσοδο ορίστηκε για την Τρίτη 13/9 (χωρίς δεισιδαιμονίες) στις 7μμ. Η συνάντηση θα γίνει στο γραφείο μου Ερεχθείου 30, (μετρό Ακρόπολη ή Συγγρού-Φιξ). Όσες μητέρες (μέλλουσες και μη) ενδιαφέρεστε να συμμετέχετε στην ενημέρωση μπορείτε να επικοινωνήσετε  μέσω email στο womenspace.gr@gmail.com για να κρατήσετε τη θέση σας .

Τέλος, μπορείτε να ενημερωθείτε και διαβάζοντας το "Motherhood Posts GR".

Θα χαρώ να τα πούμε απο κοντά.
-------------

GROUPS FOR PREGNANT WOMEN AND NEW MOTHERS (EN)

September typically marks the "new school year", and we here at DECONSTRUCTING MUMMY don't want to be left behind! The new series of "Groups for Pregnant Women and New Mothers" is about to start. This year there is going to be a group for English speaking mothers. As is customary, a free introductory meeting for all those interested will take place on Wednesday 14 September at 12.30 noon at 30 Erechthiou str, Athens (metro Akropolis or Syngrou-Fix). All those interested may attend by emailing at womenspace.gr@gmail.com to reserve a place.

For further information you can also read the "Motherhood Posts (EN)"  at the deconstructing mummy blog.

I will be pleased to meet you.

ΑΝ - ΑΣΦΑΛΕΙΑ

Έχω πολύ καιρό να γράψω. Στην αρχή ήταν η ανάγκη να καταλαγιάσω την ένταση απο την οργάνωση του Deconstructing Mummy. Όταν για 2 μήνες καθημερινά ενεργοποιείς ό,τι καλύτερο έχεις και το χρησιμοποιείς σε φουλ ένταση, ε, μετά απλά πρέπει να φροντίσεις τον εαυτό σου με σχετική απραξία.
Η απραξία όμως μπορεί να είναι και μια καλή άμυνα αποστασιοποίησης. Αυτό λοιπόν που άρχισε ως ξεκούραση, έγινε ανάγκη απομάκρυνσης. Μια ανάγκη που επέβαλε η κατάσταση στη χώρα μας. Δεν έβρισκα κανένα απολύτως νόημα να γράψω κάτι αυτόν τον καιρό. Οι φωνές έχουν πληθύνει, άλλοτε δικαιωματικά άλλοτε φλύαρα. Όταν γίνεται σεισμός τι κάνεις; Προσωπικά, επέλεξα ένα σταθερό σημείο σιωπής και σκέψης.
 Ακόμα βρίσκομαι σε αυτό το σημείο μαζί με πολλούς άλλους. Σκέφτομαι οτι αυτή η συνεχόμενη ένταση  και η σταθερή αίσθηση κινδύνου, δοκιμάζει και τις πιο δομημένες προσωπικότητες. Ο ψυχολόγος Abraham Maslow, στο άρθρο του "A theory of Human Motivation" παρουσίασε μια πυραμίδα ιεραρχίας των αναγκών μας. Αν η βάση δεν είναι καλυμμένη, κανείς μας δεν μπορεί να προχωρήσει παραπέρα. Αν δεν έχεις φαί, τι να τις κάνεις τις φιλοσοφίες; Συμφωνώ απόλυτα.
Η κατάσταση που ζούμε, στην καλύτερη περίπτωση ανακινεί τους πιο βαθείς, έντονους φόβους αφανισμού που είχαμε ως βρέφη. Ό,τι δε μας δόθηκε, όποιος δεν ήταν εκεί όταν τον/την χρειαστήκαμε, οι πιο δύσκολες συνθήκες που ζήσαμε, η" φτώχεια" συμβολική ή πραγματική, η στέρηση, το απωθημένο, η απορία, το άγχος, η εγκατάλειψη, η αμφισβήτηση, το βλέμμα που δεν ήταν εκεί να καθρεφτίσει την ύπαρξή μας, όλα όσα επιθυμήσαμε και δεν κατακτήσαμε, έρχονται στην επιφάνεια. Και έρχονται στην επιφάνεια με τρόπο σφοδρό και απόλυτο όπως ακριβώς τα νιώθει ένα βρέφος που μπορεί μόνο να επικοινωνήσει σωματικά και συναισθηματικά. Με άλλα λόγια, όποιο προλεκτικό τραύμα έχει πλήξει την προσωπικότητά μας κάνει θριαμβευτικό come back αυτή την εποχή.
Και αυτό ακριβώς είναι που με έκανε να αποφασίσω να γράψω.
Είμαι γονιός, και σύζυγος και εργαζόμενη. Και ανησυχώ. Πριν μερικές ημέρες ήταν τα γενέθλειά μου και είχα ραντεβού με το συνηθισμένο μου απολογισμό. Δεν έχω καμία διάθεση να είμαι ακόμα ένα "παιδί" που η Ελλάδα θα πνίξει. Δε θέλω καν να είμαι παιδί, συνομώτης σε ένα ανώριμο κράτος, μέρος ενός ανώριμου λαού. Πάντα με ενοχλούσαν αυτές οι καταστάσεις στην Ελλάδα, όμως είναι και η πατρίδα που πάντα θα επιλέγω ως την πιο όμορφη,την πιο ενδιαφέρουσα, την πιο ανεξερεύνητη, την πιο γενικά.
Η ενηλικίωση είναι δύσκολο πράγμα. Έχω ξαναμιλήσει για το κέρδος που φέρνει το χάσιμο, αν κανείς καταφέρει να δεχτεί κάτι να χάσει. Και εδώ κάτι πρέπει να χάσουμε. Ο καθένας το δικό του. Για να βρεις πρέπει να ψάξεις, και για να προχωρήσεις πρέπει να εγκαταλείψεις. Να εγκαταλείψεις τη φαντασίωση; τον "πλούτο"; τη σιγουριά σου; τα όνειρά σου; την ασφάλεια; τα ιδανικά σου; τους φίλους; το σπίτι σου όπως το ήξερες; τη φιλοδοξία σου; τη ζωή σου την ίδια ή τον εαυτό σου όπως τον είχες χτίσει;
Την "κρίση" θα τη βρούμε σε όλα τα επίπεδα. Οι ανάγκες έχουν προτεραιότητα ιεραρχική, και ο καθένας πρέπει να αποφασίσει εκ νέου ποιες προτεραιότητες έχει. Να σκεφτεί, να πονέσει, να αποφασίσει. Να συνειδητοποιήσει οτι για τη ΖΩΗ του φέρει ευθύνη. Δεν επιλέγουμε πάντα το τι έρχεται στο δρόμο μας. Επιλέγουμε το πως το διαχειριζόμαστε.