Sunday 21 November 2010

Did I ever tell you you're my hero?


Πολύχρονη και πολύχρωμη! μου εύχεται η Α.
Σήμερα είχα τη γιορτή μου και μαγείρεψα για όσους αγαπάω. Το πλυντήριο των πιάτων έχει χαλάσει και κάνω κανονικά λάτζα. Παίρνω τα ποτήρια απο το τραπέζι το μάτι μου πέφτει στην κάρτα της Ζ. Μου εύχεται για το δεύτερο μωρό (που ακόμα είναι κάπου στο σύμπαν). Σταματάω, φοράω γάντια ροζουλί, έχω σαπουνάδες και κοιτάω γύρω μου. Το βιβλίο οικογενειακών συνταγών δώρο της Ν-είναι το βοήθημά της στη συνταγή της ευτυχίας μου. Οι τουλίπες της Χ πορτοκαλί, χαρούμενες, δοσμένες με αγάπη. Αφήνω έξω την οικογένειά μου. Η Μ και η Χ είναι οι πιο παλιές μου φίλες όπως πάντα γίνεται με τα αδέρφια και τα ξαδέρφια.
Γυρνάω στη λάτζα μου, τρίβω το πυρέξ και σκέφτομαι....
Παλιά μου είχαν στείλει ένα email για τις τρεις κατηγορίες ανθρώπων που έρχονται στη ζωή μας: a season (για μια εποχή), a reason (για ένα λόγο), or a lifetime (ή για μια ζωή).
Με κάποιους ανθρώπους νιώθεις, ξέρεις οτι θα είναι δίπλα σου μια ζωή. Όλοι έχουν να πουν για τη γυναικεία φιλία, κυρίως να τη "θάψουν". Τη λένε αλλιώς και "λυκοφιλία" γιατί λέει είμαστε ζηλιάρες εμείς οι γυναίκες, και σαν τις γάτες, έτοιμες να χυμήξουμε για να εξασφαλίσουμε τον εαυτό μας.
Δε συμφωνώ. Όχι για τις πραγματικές φιλίες τουλάχιστον.
Η φιλία είναι μια πολύ ζωντανή σχέση και όπως όλες οι σημαντικές σχέσεις, κάθε φιλία έχει τη δική της δυναμική. Παίζουμε ρόλους, και κάνουμε προβολές όπως πάντα. Παρεξηγούμαστε, θυμώνουμε και στεναχωριόμαστε. Μένουμε όμως εκεί. Και μιλάμε. Οι κόμποι λύνονται πολύ γρήγορα. Η ειλικρίνεια άλλοτε καθαρή και σκληρή άλλοτε διπλωματική και ευαίσθητη.
Σε καμία φιλία μου που κρατάει ακόμα, δεν αργήσαμε να "τα βρούμε".
Δε λέω σε καμία περίπτωση οτι όλες μου οι φιλίες κράτησαν ή είχαν καλό τέλος. Όπως σοφά έλεγε και το email, εξυπηρέτησαν μια εποχή, μια κοινή εμπειρία, συνέβησαν ή χάθηκαν για κάποιο λόγο.
Είναι φίλες που μιλάς καθημερινά και άλλες που κάνεις να δεις μήνες. Φίλες που μένουν σε άλλη χώρα και φίλες που για κάποιο λόγο χάνεις εξωτερικά για ένα διάστημα αλλά πάντα έχεις και αγαπάς εσωτερικά.
Η φιλία θέλει ηρωισμό. Ναι μάλιστα. Ηρωισμό. Θάρρος. Κουράγιο. Και κυρίως ικανότητα να αποχωρίζεσαι "την πάρτη σου" δηλαδή να ξεπερνάς τον εαυτό σου (όχι να τον θυσιάζεις).
Γιατί ποιός άνθρωπος θα ξεκινήσει 2πμ να έρθει με ταξί (γιατί δεν οδηγεί- και ακόμα έτσι είναι!) να σε παρηγορήσει όταν ο "τάδε" σε στεναχώρησε; Και ποιός άνθρωπος σε "εντάσσει" στη μητρότητα μαθαίνοντάς σου πως να αλλάζεις πάνα στο παιδί του (το βαφτιστήρι μου!); Και ποιός άνθρωπος σε νοιάζεται πάντα, σε αγαπάει και σε προσέχει, σε συμβουλεύει και σε καθοδηγεί σα μεγάλη αδερφή;
Για ποιόν άνθρωπο εσύ την έβγαλες στο μαιευτήριο στο διπλανό κρεββάτι με το ένα μάτι ανοιχτό να παρατηρείς αν ο ορός συνεχίζει να κυλάει στο χέρι της;
Και αυτή είναι η μια φίλη μου. Η πολύχρωμη, η Α.
Και μιας και μιλάμε για μαιευτήρια να σας πω για την Ν. Που ερχόταν σχεδόν κάθε μέρα κάνοντας αποστάσεις, και έρευνα σε όσα εγώ πελαγωμένη ήθελα απάντηση για το μωρό μου (το βαφτιστήρι της!) που ήταν στη θερμοκοιτίδα. Με το "στεγνό" της χιούμορ, την τετράγωνη λογική της,τη γλώσσα της αλήθειας και την "κρυμμένη" της τρυφερότητα. Αυτή η Ν, που είναι τόσο διαφορετική απο εμένα, και που όλοι αναρωτιούνται πως και έχουμε ταιριάξει εμείς οι δυο. Αλλά λίγοι μπορούν να καταλάβουν οτι το έξω της ίσως μοιάζει με το μέσα μου και το δικό της μέσα με το έξω το δικό μου.... Η αγάπη της για αποδείξεις και επιχειρήματα συμπληρώνει τη δική μου διαίσθηση και το δικό της ξαφνικό χάος τη δική μου ξαφνική δομή. Οι αληθινές φιλίες μπολιάζουν τους ανθρώπους. Και όπως σωστά είπε και ο Jung,

"The meeting of two personalities is like the contact of two chemical substances: if there is any reaction, both are transformed." (πρέπει να βάλω την αγγλικούρα μου και δε θα τη μεταφράσω αυτή τη φορά γιατί έτσι το νιώθω).

Και γιατί το νιώθω έτσι; Γιατί η επόμενη φίλη μου είναι γεννημένη στην Αγγλία. Τη γνώρισα στο μεταπτυχιακό μου και απλά γίναμε αχώριστες. Ταξίδεψα για το γάμο της, κράτησα τα διδυμάκια της στην αγκαλιά μου και εκείνη ήρθε στο γάμο το δικό μου. Η μια βρίσκει την άλλη πανέξυπνη και τρομερή. Τα γούστα μας ταιριάζουν: στο φαϊ, τη διακόσμηση, το έξω. Παλιά ήταν εκείνη η αυστηρή. Τώρα έχω γίνει εγώ μαζί της. Τα λογοπαίγνια είναι η αγαπημένη μας μορφή επικοινωνίας, και κάστανα δεν χαρίζονται.
Τώρα που το σκέφτομαι, τα κάστανα δεν χαρίζονται σε καμία από τις φιλίες μου. Πάντα αγαπούσα τους ευθείς ανθρώπους... Και η Ζ εμπίπτει σε αυτήν την κατηγορία. Φίλες από το γυμνάσιο, χαθήκαμε για σπουδές και ξαναβρεθήκαμε. Την πάντρεψα και γεννήσαμε με 1 μήνα διαφορά. Σήμερα έβλεπα τα παιδιά μας δίπλα-δίπλα και θυμόμουν τις κοιλιές μας δίπλα-δίπλα. Και υπάρχουν και άλλες φίλες μου μεγαλύτερες που μιλάμε μια στο τόσο και που μου εκμυστηρεύονται τον πόνο ή την "τρέλα" και τα όνειρά τους σαν συνομήλικες. Όπως και φίλες που έρχονται. Γυναίκες που γνώρισα πρόσφατα ή άλλες που διάβασα το μπλογκ τους και σκέφτηκα οτι θα μπορούσαμε να γίνουμε φίλες.
Δε βιάζομαι στις φιλίες. Θεωρώ οτι ο χρόνος τις "χρυσώνει" και όλα φαίνονται καθαρά και ατόφια αφού περάσει η πρώτη λάμψη.
Θα μπορούσα να γράψω και άλλο. Δε θέλω όμως. You get the idea όπως λένε και οι φαντασιακοί συμπατριώτες μου οι Άγγλοι.
Και μιας και ακολουθώ συνειρμό σε αυτό το γραπτό θα τελειώσω με κάτι που είχα γράψει σε ένα χαρτάκι, παρακολουθώντας ένα τρελό-σουρεαλιστικό θεατρικό έργο στο Λονδίνο:
"Life is a continuous to and fro, a continuous giving of the self" (αυτό κάνω κέφι να το μεταφράσω: η ζωή είναι ένα συνεχές μπρος και πίσω, ένα συνεχόμενο δόσιμο του εαυτού). Και για εμένα αυτό είναι η φιλία, μια συνεχής και αμοιβαία ροή ενέργειας.
Σα ρομαντική έφηβη και μιας και στην εφηβεία η φιλία επισφραγιζόταν με αφιερώσεις στο ράδιο, θα ήθελα να αφιερώσω το τραγούδι τίτλων της ταινίας Beaches στις φιλεναδίτσες μου και σε όλες τις γυναίκες που δε φοβούνται το "συνεχές (και γενναίο) δόσιμο του εαυτού τους".

Did you ever know that you're my hero,
and everything I would like to be?
I can fly higher than an eagle,
'cause you are the wind beneath my wings.

http://www.youtube.com/watch?v=oiS8YokFzeY


2 comments:

  1. στην αρχή ήθελα να σου γράψω πως είσαι πάρα πολύ τυχερή που έχεις τέτοιες υπέροχες φίλες.
    αλλά προφανώς, το πίστεψες και το προσπάθησες και εσύ.
    εγώ τείνω να πιστέψω ότι δεν είμαι έτσι. λίγο παλαιότερα ίσως να έλεγα και εγώ ότι δεν υπάρχει πραγματική, γυναικεία φιλία, αλλά μάλλον δεν το έχω ούτε εγώ προσπαθήσει όσο θα έπρεπε... ή θα άξιζε για μία τέτοια σχέση.
    και επειδή λοιπόν κολλάει η αγγλικούρα και σε μενα... Well Done!

    ReplyDelete
  2. νομίζω ότι το τραγούδι τα λέει όλα!και τα υπόλοιπα ως συνήθως τα λεει η Μαριάννα με τον τόσο ωραίο τρόπο της!
    βλέποντας το βίντεο ξεπετάχτηκαν πολλές αναμνήσεις από τότε που έβλεπα την ταινία (προφανώς κλαίγοντας) με την κολλητή μου Μάρω και με τη δίδυμη μου (που είναι βέβαια η καλύτερη φίλη που μπορεί να έχει μια γυναίκα). Θυμάμαι που μετά για μήνες τραγουδάγαμε "You are my sunshine...".
    Μαριάννα μου ευχαριστώ που μου έδωσες την ευκαρία να σκεφτώ και εγώ τις αγαπημένες μου φίλες, την Κίττυ, την Άννα, τη Μάρω, την Τώνια, την Κριστέλ, την Debbie, τη Georgia, τις ξαδέρφες μου και όλες τις άλλες με τις οποίες αγαπιόμαστε, μικρότερες, μεγαλύτερες, στην Ελλάδα, στο Βέλγιο, στην Αμερική.. και βέβαια, τον τελευταίο καιρό εσένα που ξέρεις τι θα πει φιλία και όλες τις κοπέλες στην ομάδα!
    εύχομαι σε όλες τις γυναίκες να "ξεπεράσουν" τον εαυτό τους, να προσπαθήσουν όσο χρειάζεται και να εκτιμήσουν τη γυναικεία φιλία..

    ReplyDelete