ΚΡΑΥΓΗ

Πολύ μου άρεσε η κραυγή του Χαβιέ.  Έχω την τηλεόραση ανοιχτή και βλέπω μια έκκληση του «save the children» για 2 λίρες το μήνα. Το δικό μου παιδί κοιμάται δίπλα μου στον καναπέ.

Θέλω να ουρλιάξω και εγώ σαν τον Χαβιέ.  Για τους παιδόφιλους, cross-dressers και τα διεστραμμένα teenagers που μπαίνουν στην ενήλικη ζωή με το να βάζουν φωτιά στα γεννητικά όργανα ενός συνομήλικού τους με σύνδρομο Asperger’s (αγγλικές εφημερίδες με ντόπιο πράγμα). Για την Κύπρο που πάνε να ξεπουλήσουν , για την Ελλάδα μου που τη βλέπω απο μακριά. Let’s catch some sun λένε οι Άγγλοι. Αναρωτιέμαι τι λένε οι Γερμανοί, οι Αμερικάνοι, οι Κινέζοι, οι Ρώσοι, οι Άραβες. Let’s squeeze them dry?

Ο κόσμος μου θυμίζει ένα τραγούδι του Σαββόπουλου που μιλάει ειδυλλιακά για το καλοκαίρι και που στη μέση κάπου το γυρίζει  μιλώντας για μύγες στο καρπούζι.

Εγώ ολοένα και θυμώνω. Το οτι φρόντισα να είμαι καλά με το να αφήσω τη χώρα μου με κάνει να νιώθω λιγότερο αβοήθητη. Πληρώνω το τίμημα, αλλά έχω το μυαλό μου καθαρό.

Να βλέπω , να σκέφτομαι, να πονάω. 

Another brick in the wall  απο τους Pink Floyd –

Σαν πολλά να χτίζουν: another, another one, wait, another one... Αποπνικτικά. Έλεγχος.   

Α, να αλλη μια διαφήμιση για βοήθεια της Actionaid.  Μεγάλα μάτια με κοιτάνε.  A desperate child needs your help right now.

AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA

Μια κραυγή. Θέλω να βρίσω, να φτύσω, κάπως να αισθανθώ πάλι δυνατή.

Δε θέλω να είμαι  το κακομαθημένο παιδί που θεωρεί οτι του χρωστάνε.  Βγαίνω έξω και βλέπω τους  χαλαρούς ζωντανούς - νεκρούς που ζουν απο τα “benefits” του αγγλικού κράτους. Πληρώνει καλύτερα απο μια βασική δουλειά.  Γιατί  όχι, κάθεσαι όλη μέρα, σε πληρώνουν, κάνεις το χασισάκι σου και  πίνεις μπύρες. Με θυμώνει όσο και εξευτελιστική σύνταξη ενός παππού στην Ελλάδα.  

Ποτέ δεν μου άρεσε το άξεστο, το τεμπέλικο, το «μου χρωστάνε». Θυμάμαι έναν τύπο (Έλληνας) που μέτραγε το πόσες μέρες αναρωτική  δικαιούται  και να τις αθροίζει σε χρόνια καθισιού....Grow up.

Απο την άλλη grow up σημαίνει να μη γίνεσαι  υποτακτικός.  

Απο μικρή θυμάμαι μου είχε κάνει εντύπωση το: «η ελευθερία σου σταματάει εκεί που αρχίζει η ελευθερία του άλλου.»

Αντίστοιχα και αρχίζει. Τα όρια πρέπει να τα νιώθουμε. Όταν δεν υπάρχει σεβασμός, γίνε αμείλικτος. Πάλεψε, θύμωσε, μίλα, φύγε, ούρλιαξε, απαίτησε, υπερασπίσου ό,τι είσαι.

Γυρνάω και κοιτάζω δίπλα μου. Ακόμα κοιμάται αυτός εδώ με τη ριγέ καλτσούλα.  Θα κάνω ό,τι περνάει απο το χέρι μου να του μάθω αυτό το δύσκολο γκάζι- φρένο του εαυτού και του άλλου.  Την ευαισθησία και την αγάπη, το νοιάξιμο αλλά και το απόλυτο όχι, το «φύγε απο εδώ», το «δε σε θέλω».

Ο κόσμος χρειάζεται να ξεσπάσει , από το σπασμωδικό και αστείο “Harlem Shake” ως την κραυγή  του Javier Bardem για τις παστίλιες, τα σκατο χάπια που καταπίνουμε όλοι μας καθημερινά.  Ας είναι γλυκά τουλάχιστον. Δεν αντέχω άλλο αυτά τα αφρικάνικα μάτια να με κοιτάνε απο την τηλεόραση.

Γιατροί χωρίς σύνορα. Άνθρωποι χωρίς σύνορα. Εγώ με σύνορα.