Go Greece

Αύριο είναι οι εκλογές. Είμαι απο αυτούς που "έφυγαν" ή που "την έκαναν". Ακόμα δεν έχω αποφασίσει σε ποια κατηγορία ανήκω κυρίως γιατί νιώθω οτι δεν έχω φύγει. Σήμερα, απο τις λίγες φορές στη ζωή μου είδα ποδόσφαιρο Ελλάδα-Ρωσία, και το είδα γιατί απλώς ήθελα να νικήσουμε. Διαβάζω τα νέα απο πολλές πλευρές, βλέπω τις υπερβολές του BBC, σκέφτομαι τα παιχνίδια του ευρώ και του δολαρίου, την ηλίθια έπαρση του Τσίπρα, τους ανθρώπους που έφαγαν έξωση απο την κανονική τους ζωή. Όλα αυτά με επηρεάζουν. Μια καινούρια φίλη μου εδώ, μου έδωσε μια κάρτα λίγο μετά τα γενέθλειά μου. Home is where the heart is έλεγε. Και ενώ ξέρω το βασικό μου σπίτι που είναι έμψυχο και εδώ, αναπολώ τις υπόλοιπες σχέσεις μου, το μπαλκόνι μου, την πλατεία, την ευκολία της επαφής, το απλό κουδούνι που χτυπάει και έρχεται απο δίπλα το φαγητό. Βάζω την ατελείωτη βροχή δίπλα στην ατελείωτη λιακάδα, τα σπασμένα πεζοδρόμια και τα διπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα δίπλα στα καταπράσινα, πεντακάθαρα πάρκα, τη μέχρι πρότινος τακτοποιημένη ζωή μου στην αμφίθυμη νέα αρχή. Συνήθως στην πραγματική ζωή κάτι χάνεις για να κερδίσεις κάτι άλλο. Αυτό είναι το "ενήλικο". Το ανθρώπινο είναι να μην ξέρεις. Να αναρωτιέσαι για τις επιλογές σου και να παίρνεις ρίσκο. Να δοκιμάζεις αν έχεις την πολυτέλεια, να βλέπεις τι μπορείς, τι αντέχεις, τι θέλεις.
Αύριο είναι ένα ακόμα στάδιο στην πορεία της Ελλάδας, και κατα τη γνώμη μου όχι απαραίτητα καθοριστικό. Διαβάζοντας τα εδώ, μας προετοιμάζουν "έξοδο" τον Ιανουάριο του 2013 και όχι αύριο. Συνήθως καταλαβαίνω αρκετά καλά τα "ασυνείδητα κίνητρα" ενός ανθρώπου, αλλά η πολιτική μου διαφεύγει. Ίσως γιατί δεν είναι αρκετά πολύπλοκη μιας και κυρίως βασίζεται στο να έχει ο ένας εις βάρος του άλλου. Βλέπω τη χώρα μου απο "μακριά" σαν να βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη. Ανθρώπους τάχα "μορφωμένους" να επιτίθενται ο ένας στον άλλον σαν αρπακτικά, πεινασμένοι για αναγνώριση, λεφτά, κεκτημένα (όχι δεν αναφέρομαι στους πολιτικούς αλλά σε ανθρώπους του κλάδου μου) τη στιγμή που φτασμένοι άνθρωποι εδώ, σου απαντούν στο email σου προσωπικά και άμεσα. Ανθρώπους που κάνουν παιδιά, ελπίζουν, χαίρονται και ζουν σχεδόν κανονικά μέσα στο χάος και το χαμό (σας βγάζω το καπέλο). Ανθρώπους με την καρδιά και το μυαλό σα μάτια που αλληθωρίζουν (αυτή είμαι εγώ), και ανθρώπους που φτύνουν αίμα για να βγάλουν απλά τη μέρα. Καθένας μας ακολουθεί μια πορεία, συνειδητά και ασυνείδητα. Η δική μου απ'ο,τι φαίνεται θέλω να έχει τα δρομάκια των κυκλαδίτικων νησιών και όχι του γερμανικού autobahn. Πάντα να παρατηρείς. Πάντα να μαθαίνεις. Πάντα να ζεις. Πάντα να προσπαθείς. Και πάντα, πάντα, πάντα να διατηρείς την ακεραιότητά σου.Go Greece.