Saturday 8 October 2011

Γύρω μου....


Δυο φωτό που κυκλοφόρησαν στο fb σχεδόν παράλληλα (βρείτε τη σύνδεσή τους πέρα απο τον Steve Jobs)

Τελευταία βλέπω κάποιες στιγμές τον κόσμο κινηματογραφικά. Και για να είμαι ειλικρινής, ντοκιουμενταρίστικα. Να, π.χ τα κατασπασμένα πεζοδρόμια της "οικογενειακής" περιοχής μου, τα σκουπίδια τεράστιοι βρωμεροί λόφοι, τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα πάνω στα πεζοδρόμια ή ακριβώς εκεί που υπάρχει πέρασμα για τα καροτσάκια παντός είδους. Αυτά τα κατέγραψα με πολύ θυμό και απογοήτευση μόλις μέσα σε ένα μισάωρο. 
Εχθές διάβαζα διάφορα στο fb. Το κάθε καρυδιάς καρύδι είχε άποψη για το θάνατο του Steve Jobs λες και ήταν κοντοχωριανοί του και έπιναν καφέ κάθε πρωί ανελλιπώς.Κάτι δράματα επι δραμάτων, εξομολογήσεις και άλλες αηδίες. Πρέπει να πεθάνει κανείς για να εκτιμηθεί και να περάσει στο πάνθεον;
Βλέπω ειδήσεις, βλέπω εκπομπές για την κρίση. Οι παρουσιάστριες με τα δεκάποντα τακούνια και το μαλλί κομμωτηρίου αναρωτιούνται για τους μισθούς, το "κούρεμα" (χα χα..) και καθένας λέει την κακιούλα του για τους "πολιτικούς" "μας".  
Τα τρέιλερ των πρωινάδικων που ΕΕΕρχονται είναι τουλάχιστον γελοία παρουσιάζοντας παντελή απουσία αισθητικής. 
Μια λέξη μου έρχεται στο νου. ΣΑΒΟΥΡΑ. Στον κόσμο αρέσει η σαβούρα. Ηδονίζεται και πιάνεται απο ό,τι πιο εύκολο, ό,τι πιο κλισέ. Σχεδόν δεν μπορώ να μιλήσω, τόσο αποσβολωμένη είμαι απο αυτό που συμβαίνει γύρω μου. 
Πήγα στην αστυνομία τις προάλλες για να κάνω ένα γνήσιο αντίγραφο του διαβατηρίου μου (άλλη ιστορία αυτό), και πετυχαίνω μια κοπελίτσα μια χαρά νεαρή, με ρωτάει αν είμαι ξένη, την κοιτάω πάλι αποσβολωμένη, της απαντάω όχι, και μου λέει, ά, καλά τότε μπορούμε να σας εξυπηρετήσουμε- εμείς οι Έλληνες είμαστε αλλιώς, όχι οτι είμαι ρατσίστρια...Μου ήρθε να της πω, γιατί κοριτσάκι μου τόσο στενό μυαλό μέσα στο κέντρο της Αθήνας;
Νομίζω πως η Ελλάδα είναι μια από τις πιο όμορφες και πιο βιασμένες χώρες. Αυτό δεν έγινε τώρα. Τώρα φαίνεται. Και για να μην μπαίνω σε πολιτικά χωράφια μιας και τρέφω φοβερή αντιπάθεια για την πολιτική, την εκκλησία και γενικώς την κούφια εξουσία (αλλά όχι και την "κερδισμένη" εξουσία), αυτό που θέλω να πω είναι οτι όταν κάτι δεν πάει, δε χρειάζεται και να το πας επειδή το αγαπάς, ή επειδή είναι κομμάτι σου. Όταν κάτι δεν πάει, προχωράς. Βαρέθηκα να βλέπω να πνίγονται καινοτόμες ιδέες, απλή λογική και ουσία στο πως λειτουργούν τα πράγματα, βαρέθηκα να ζω με μια βαρύγδουπη, λαδωμένη και πυκνή ηλιθιότητα γύρω μου, με την αγένεια στα βασικά (ρε φίλε, καλά εγώ με το καροτσάκι και το μωρό, ας βγω στο δρόμο να κάνω τον τροχονόμο για να περάσω, ο άλλος που είναι ανάπηρος γιατί να στερηθεί το μίνιμουν των παροχών;), και τη μαζική κατανάλωση εγωκεντρισμού προσπαθώντας να κρατηθούμε ως μοντέλα στην πασαρέλα φορώντας το αρχαίο ελληνικό μας πνεύμα. Γιατί το "λίγο θάλασσα, λίγο κρασί και τ'αγόρι μου" κανείς πρέπει να το πληρώνει ακριβά, όταν γεννήθηκε εκεί που θα έπρεπε να είναι δεδομένο; Η στιγμή αυτή, της συνειδητοποίησης, μου θυμίζει αυτό το turning point στην ψυχανάλυση που κανείς ανακαλύπτει τι θα έπρεπε να είχε πάρει απο τους γονείς του και δεν το πήρε, κατανοεί ή δεν κατανοεί πλήρως τους λόγους, αυτό όμως που ξέρει με σιγουριά είναι οτι έχει αδικηθεί και οτι δε θα δικαιωθεί απο κανέναν παρα μόνο απο τον εαυτό του, στο εδώ και τώρα και στο μέλλον, με τις αποφάσεις και τις πράξεις του.
Σαν παιδί που πάντα θέλει να φτιάξει τον γονιό πιο όμορφο, περίμενα, και περίμενα.  It is time to grow up. Και τα γράφω στα αγγλικά όχι γιατί είμαι σνόμπ και δεν το μιλάω καλά το ελληνικά, αλλά γιατί έτσι νιώθω και γιατί εκεί πάω. Δεν είναι ούτε και θα γίνει η Αγγλία γη της Επαγγελίας για εμένα. Έχω ζήσει εκεί ήδη και δεν τρέφω αυταπάτες. Σίγουρα θα γράφω και απο εκεί άλλα. Όμως οι παραβιάσεις δε μου αρέσουν είτε είναι των ορίων μου, είτε της δημιουργικότητάς μου, είτε απλώς τα σκουπίδια στο δρόμο μου ενώ βγάζω το παιδί μου βόλτα. Αγαπάς πιθανά για πάντα. Δεν υπομένεις για πάντα.

2 comments:

  1. Γράφεις ότι έχω στο μυαλό μου. Φεύγουμε και εμείς. Με δύο παιδιά (το ένα σχολικής ηλικίας) δεν ήταν εύκολη η απόφαση. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν προσαρμοστήκαμε στη χώρα μας. Πέντε χρόνια εδώ ήταν δύσκολα για όλα αυτά που περιγράφεις. Επιστροφή λοιπόν στη Βρετανία. Φιλιά από Κέρκυρα!
    Αναστασία, corfumum

    ReplyDelete
  2. Μου αρεσε το ποστ σου αν και δεν συμφωνω σε ολα...Λειπω ηδη πανω απο δεκα χρονια απο την Ελλαδα και εχω ζησει σε πολυ διαφορετικες χωρες μεταξυ τους, απο την Αυστραλια μέχρι την Ουγκαντα οπου εργαζομαι αυτη την στιγμη..Η απουσια με εχει κανει να εχω μια μαλλον διαφορετικη οψη της ελληνικης πραγματικοτητας, πιο ψυχραιμη, ισως πιο αισιοδοξη..
    Καλη αρχη στην ΜΒ, αν καταλαβα καλα εκει επιστρεφεις...

    ReplyDelete