Οι γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς είναι κατεξοχήν γεμάτες ίντριγκα (οικογενειακή), απολογισμό (ω, ναι πάλι), και παραμύθι. Παραμύθι όχι μόνο του επιπέδου "what if" αλλά και όλων των παιδικών και μη προγραμμάτων της τηλεόρασης. Σήμερα λοιπόν είχα τη μεγάλη τύχη να παρακολουθήσω τον "Μάγο του Οζ" σε διασκευή με πρωταγωνιστές τα muppets (The Muppets Wizard of Oz). Ξεκινήσαμε να το παρακολουθούμε με το γιό μου, εκείνος έχασε κάποια στιγμή το ενδιαφέρον του (καθότι πολύ μικρός ακόμα) ενώ εγώ συνέχισα ακάθεκτη και εκστασιασμένη, όχι μόνο από τις έξυπνες ατάκες αλλά κυρίως από το πως παρουσίασε την αποκάλυψη του Μάγου του Οζ (έδειχνε το πραγματικό σκηνικό ενός στούντιο). Αυτό με έβαλε σε σκέψεις και έψαξα να βρω το τέλος του original, γιατί δε το θυμόμουν καλά. Βλέπετε, το αυθεντικό φιλμ ξεκινά με την Ντόροθυ σε ασπρόμαυρο σκηνικό, αλλάζει όταν εκείνη βρίσκεται στη χώρα του Οζ σε έγχρωμο, και μετά επιστρέφει πάλι στο ασπρόμαυρο (στην κανονική ζωή της Ντόροθυ) όπου εκείνη λέει τη γνωστή ατάκα "There is no place like home".Τώρα βέβαια, έχετε κάθε δικαίωμα να με ρωτήσετε για ποιό λόγο σας "απαγγέλω" Οζ...
Ε, πια θα ξέρετε οτι κάπου το πάω.
Κατ'αρχας, θεωρώ οτι είναι μια μαγική ταινία που καθένας απο εμάς θα ήταν καλό να παρακολουθήσει. Τη θεωρώ άκρως ψυχαναλυτική.
Η Ντόροθυ ξεκινά από μια μαυρόασπρη ζωή και χάνεται σε ένα μαγικό έγχρωμο κόσμο φαντασιώσεων μαζί με το σκυλάκι της (συχνά τα ζώα στα όνειρα συμβολίζουν τα ένστικτά μας και τη φύση μας). Εκεί συναντά ένα Σκιάχτρο που εύχεται να είχε εγκέφαλο, έναν Τενεκεδένιο άνθρωπο που του λείπει η καρδιά και ένα Λιοντάρι που του χρειάζεται θάρρος. Μαζί περνούν πολλές περιπέτειες ψάχνοντας για το Μάγο του Οζ που θα εκπληρώσει τις ευχές τους. Σκέφτομαι οτι ο Μάγος του Οζ θα μπορούσε να είναι ένας ψυχαναλυτής ή η ίδια η ψυχανάλυση: ένας άνθρωπος, μια μέθοδος, κάτι τέλος πάντων στο οποίο εναποθέτουμε τις ελπίδες μας. Αυτές τις τέσσερεις πολύ συγκεκριμένες ελπίδες : να γυρίσουμε "σπίτι", να μπορούμε να σκεφτόμαστε, να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να νιώθει και να αντιμετωπίζουμε τη ζωή με θάρρος. Όπως και στην πραγματική ψυχανάλυση, η τεχνική, ο θεραπευτής βάζουν τους στόχους, εμφανίζουν τα εμπόδια (δύσκολες αλήθειες), παρουσιάζουν τους "βοηθούς" (μέρη του εαυτού που λειτουργούν βοηθητικά).
Αλλά η αλήθεια είναι οτι η Ντόροθυ είχε απο την αρχή την ικανότητα να γυρίσει σπίτι.
Απλά δεν το ήξερε. Ούτε και θα είχε γνωρίσει το Σκιάχτρο της (Σκέψη), τον Τενεκεδένιο άνθρωπο (Συναίσθημα) ή το Λιοντάρι της (Θάρρος). Ούτε θα είχε χαθεί στον έγχρωμο εσωτερικό κόσμο των φαντασιώσεων. Και σίγουρα δε θα είχε ταξιδέψει. Πιο σίγουρα ακόμα, δε θα είχε προσγειωθεί στην πραγματικότητα που λέει οτι δεν υπάρχει ένας Μάγος που τα κάνει όλα καλά.
Κάποιες φορές "γυρνάμε" σε ένα "σπίτι" που παραμένει ασπρόμαυρο- όμως τώρα το επιλέγουμε και είμαστε χαρούμενοι που βρίσκουμε εκεί αυτό που πριν αμφισβητούσαμε.
Τώρα βέβαια αν ήμουν ο σκηνοθέτης, θα έκανα το τελευταίο πλάνο μισό-μισό, χωρισμένο κάθετα. Την ίδια σκηνή διπλή σε ασπρόμαυρο και σε έγχρωμο. Είναι βασική μου πεποίθηση οτι κάποια πράγματα απλά καταφέρνουμε να τα αποδεχτούμε/δούμε με άλλο μάτι (ασπρόμαυρο), ενώ κάποια άλλα επιτρέπουμε στον εαυτό μας να τα μεταμορφώσει και να τα χρωματίσει.
Και για να είμαι πιστή στον τίτλο μου που προς το παρόν σας φαίνεται ασύνδετος, ας είναι το 2011 χωρίς RESOLUTIONS (αποφάσεις). Προτιμώ να είναι γεμάτο με REVOLUTIONS (επαναστάσεις).
Μικρές, καθημερινές και ταξιδιάρικες, δηλαδή ΕΓΧΡΩΜΕΣ.
No comments:
Post a Comment