Comme il faut

Τώρα έπιασα και τα γαλλικά. Είναι κάτι που σκέφτομαι μέρες τώρα. Επίσης αποφάσισα τα post μου να μην είναι απαραίτητα μεγάλα μιας και η αληθινή μου φύση είναι στο "τηλεγράφημα" του συμπυκνωμένου τύπου κάτι που πάντα ήταν σημείο "διαμάχης" με τους δασκάλους μου στο σχολείο.
Σκεφτόμουν λοιπόν τα στερεότυπα και συγκεκριμένα τη λέξη ψυχολόγος. Μια λέξη που αναγκάζομαι να χρησιμοποιώ για να περιγράψω αυτό που κάνω, και που απεχθάνομαι.
Διαβάζω άρθρα "ψυχολόγων"(δε μιλάω για τους ψυχαναλυτές - αυτή είναι μια άλλη λέξη), τους βλέπω στην tv πάντα κάνοντας ζάπινγκ γιατί δεν είναι να σταθείς.
Τι να σημαίνει η λέξη ψυχολόγος; Πρώτος συνειρμός: comme il faut (καθως πρέπει) - και μιλάω για τους "σπουδαγμένους" σε πανεπιστήμιο, όχι για αυτούς που περίπου είναι ψυχολόγοι (σύμβουλος υγείας) ή δηλώνουν ψυχολόγοι (σεμινάρια δι'αλληλογραφίας) κλπ.
Είναι του πανεπιστημίου, "ξέρουν", μιλάνε για το "εσωτερικό παιδί" (literally χρησιμοποιούν τον όρο), έχουν το ύφος χιλίων καρδιναλίων, ή χαμογελούν γλυκά (και συγκαταβατικά).
Έχουν το ΛΟΓΟ της ΨΥΧΗΣ.
Αντιπαθέστατη λέξη, διότι το λόγο της Ψυχής τον έχει η Ψυχή. Και ο λόγος της ψυχής (δηλαδή ο λόγος του ασυνείδητου) δεν είναι μόνο λόγος. Είναι συναίσθημα, εικόνες, εντυπώσεις, σώμα, αίσθηση, όνειρο. Και ξέρετε ποιός έχει τον πρώτο ΛΟΓΟ; Η σχέση του θεραπευόμενου με τον θεραπευτή. Τα ασυνείδητά τους. Η επικοινωνία τους. Κυρίως η μη λεκτική. Ναι προσπαθεί ο ψυχολόγος να βάλει το ΛΟΓΟ σε λόγια. Αλλά αυτό έρχεται τουλάχιστον δεύτερο και καταϊδρωμένο διότι πρωτίστως πρέπει να καταλάβει τι λέγεται.
Αν έπρεπε να διαλέξω μια λέξη που πραγματικά περιγράφει αυτό που κάνουμε, θα ήταν ΨΥΧΟ-ΤΑΞΙΔΙΩΤΗΣ για να μην πω ΨΥΧΟ-ΕΞΕΡΕΥΝΗΤΗΣ (διότι μας έχουν προλάβει τα μέντιουμ εκεί...).
ΛΕΩ λοιπόν να μην έχω κανένα ΛΟΓΟ να λέγομαι ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ, να μη γίνω μια κακή ρέπλικα του εαυτού μου που ΛΕΕΙ και δεν ακούει. Καλύτερα λέω να αφουγκράζομαι το ΛΟΓΟ στο κλάσμα Θεραπευτής/Θεραπευόμενος, να πάρω μια άδεια βαλίτσα με λίγα απαραίτητα (αυτά δεν τα αποκαλύπτω- είναι τα "tricks of the trade"), και να πάω να ζητήσω το ΛΟΓΟ απο το Ασυνείδητο ανγκαζέ (διότι μιλάμε γαλλιστί σήμερα) με την/ τον συνταξιδιώτη μου.