ΣΧΟΛΙΟ ΣΤΟ SINGLE SELF

H "ΛΟΥΛΟΥ" μου έστειλε το παρακάτω σύγγραμα ως σχόλιο στο post Single Self ( http://www.womenspace.gr/2010/09/single-self.html )

Το παραθέτω:

GOOD LUCK

Το δικό μου είμαι περιλαμβάνει ένα γαλάζιο βάζο με λουλουδάκια το οποίο κουβαλάω σε κάθε μου μετακόμιση, μια γλάστρα βασιλικού, ένα ταξίδι στο Νεπάλ-όνειρο ζωής- το τραγούδι Alehandro της Lady Gaga, τις έννοιες της πίστης, της εργατικότητας, της τιμιότητας, τον σταυρό στο χέρι μου, το σπαθί μου ενίοτε, το στρογγυλό ουράνιο τόξο πάνω από το Big Ben, τη πρώτη πατουσιά πάνω στην άμμο στο νησί, τον σύντροφο μου, τα παιδιά μου, την μάνα μου, την συνεργάτιδα μου-σχέση τουλάχιστον NCIS τύπου στο ίδιο περιπολικό-, την οιονεί νονά μου, τις φίλες μου, την παιδική μου φίλη. Μέχρι τώρα.

Όταν γνώρισα τον σύντροφο μου με άκουγε συχνά να λέω «η τάδε φίλη μου το’ να» «η δείνα φίλη μου τ’ άλλο». Εχεις φίλες; Είχε αναρωτηθεί αναμασώντας τα κλισέ περί ελλείψεως αληθινής γυναικείας φιλίας ενώ εγώ υπερασπιζόμουν με πάθος ότι αυτά είναι φαλλοκρατικές αηδίες.

Κοιτάζω το άδειο κάθισμα απέναντι μου και έχω μείνει σοκαρισμένη με το σαγόνι να χάσκει λίγο σε μια έκφραση κάτι μεταξύ έκπληξης και απόγνωσης. Αραγε οι άνθρωποι γύρω μου καταλαβαίνουν ότι ανάμεσα τους υπάρχει ένα πληγωμένο μέλος της αγέλης; Θα με δαγκώσουν κι άλλο ή θα μου γλύψουν την πληγή; Δεν το ρισκάρω και σηκώνομαι αποφασιστικά να φύγω. Και να μην ξαναγυρίσω ποτέ. Και να μην ξανακοιτάξω ποτέ πίσω μου. Μόλις με είχε κακοποιήσει η παιδική μου φίλη. Και ενώ το γνώριμο συναίσθημα του θυμού φούντωσε για δευτερόλεπτα μέσα μου, αμέσως έδωσε την θέση του στην θλίψη. Και μπορεί ο πόνος να μην είναι σαν να σου στρίβουν το μαχαίρι στη πληγή, όπως χαρακτηριστικά τραγουδάει η Αλκηστις Πρωτοψάλτη, αλλά είναι βουβός, πιο πλατύς, δεν εντοπίζεται σε ένα σημείο πχ στην καρδιά αλλά απλώνεται σαν σκιά σε όλο το σώμα.

Ξαφνικά μου ήρθε η επιφοίτηση. Εγώ φταίω. Προκαλώ μια «συνομοταξία» ανθρώπων, όπως χαρακτηριστικά σκέφτηκα, σε απάνθρωπη συμπεριφορά. «Ευτυχώς» που είχα ήδη την εμπειρία, η δεύτερη φορά πονάει λιγότερο, ακόμη και στο σεξ. Μου είχε πάρει καιρό-με τα δικά μου δεδομένα ο καιρός μετριέται σε χρόνια-για να χωνέψω την ύπαρξη τέτοιων συμπεριφορών από αυτούς που θεωρούμε δικούς μας ανθρώπους. Πως είναι δυνατόν λοιπόν; Ε, είναι. Οι βραδινές ειδήσεις με είχαν βοηθήσει πολύ. Εδώ γονείς σφάζουν τα παιδιά τους! Ενώ εγώ μέχρι τότε πίστευα ότι δεν μπορεί, και ένα βάζο να χάσεις απ΄το σπίτι σου κάτι νιώθεις, ένα κενό το’ χεις, μια αίσθηση βρε αδελφέ, κάτι.

Η λογική και το συναίσθημα συγκρούονται. Μου φαίνεται λογικό όταν μία φιλική σχέση δεν λειτουργεί ακόμα και 100 ετών να είναι, να κόβεται. Δεν βρίσκω λογικά επιχειρήματα για το αντίθετο. Το συναίσθημά μου όμως όσον αφορά την φιλία αντιδράει. Προδοσία. Τι άλλο είναι η προδοσία από αυτό; Από το να σε πληγώνει η φίλη με το νόμισμα που πιο πολύ δεν αντέχεις να πληρωθείς;

Για μένα λοιπόν φιλία σημαίνει μεταξύ άλλων τα εξής: Την φίλη την έχεις στο απυρόβλητο, ακόμη και αν έχεις υψηλές απαιτήσεις από αυτήν. Αν κάνει κάτι λάθος, το συζητάς. Όταν δεν είμαστε πια στα θρανία αλλά έχουμε μία σχέση φιλική π.χ. 30 ετών δεν την πετάς σαν στυμμένη λεμονόκουπα στα σκουπίδια αλλά την διασώζεις αν χρειαστεί. Το εγώ δεν είναι σύμβουλος αλλά το εμείς.

Πριν λίγο καιρό λοιπόν από την ίδια φίλη βρέθηκα στην εξής θέση: Βασισμένη σε μία άποψη που εξέφρασα για ένα προσωπικό της πρόβλημα αμφισβητήθηκαν τα κίνητρά μου « επειδή το έπαθες εσύ θες να το πάθω και εγώ, να καταντήσω σαν εσένα». Τεραστίων μεγατόνων προσβολή. Η λογική λέει πως ξεκόβεις από έναν άνθρωπο που πιστεύει για σένα κάτι τέτοιο, δεν γνωρίζει τι σημαίνει φιλία και αυτό θα το πληρώσεις.

Το manual το δικό μου όμως λέει το εξής: Ο άνθρωπος αυτός ανήκει στον κύκλο των ανθρώπων (φίλη) για τους οποίους κάνεις αυξημένη προσπάθεια αποδοχής. Εφόσον μάλιστα ανήκει στους φίλους εδώ και 30 έτη, στόχος είναι η ουσιαστική επανένωση των ψυχών μας. Εάν η φίλη βρίσκεται σε φάση που κάτι τέτοιο είναι αδύνατο, περιμένεις όσο χρειαστεί. Και αυτή η πίστωση χρόνου δεν έχει ημερομηνία λήξης. Δεν γίνεται ποτέ πλειστηριασμός. Την φιλική ψυχή δεν την βγάζεις στο σφυρί, δεν την ξεπουλάς ποτέ. Κι αν έχει γυαλάκι στο μάτι και νομίζεις ότι δεν διασώζεται η φιλία, πάλι περιμένεις να φύγει το γυαλάκι από το μάτι που κάποια τυχαία βασίλισσα του χιονιού έριξε. Αλλά κι αν χρειάζεται να επέλθει αλλαγή, μόνο με κοινή συναίνεση νοείται. Όχι χωρίς ξεκαθάρισμα με αγάπη, με έγνοια για τον άλλο. Ώστε ποτέ να μην γίνεται η φίλη φίδι.

Το καλοκαίρι το πέρασα σε κάτι ερημονήσια παρέα με κάθε λογής ανθρώπους. Αγκάλιασα αυτούς τους ανθρώπους και άκουσα με ενδιαφέρον τις ιστορίες τους. Πολλές ιστορίες περί ανδρικής φιλίας. Και εγώ ακόμη καμάρωνα μέσα μου για την έννοια της φιλίας που ήξερα και κουβαλούσα.

«Στενοχωρήθηκα με αυτά που είπες, σε ξεαγάπησα, τι να κάνω? Αυτή είμαι. Ε! δεν είπα ότι θα σε δω και στο δρόμο και δεν θα σε χαιρετήσω». Ψεκάστε-σκουπίστε-τελειώσατε. Και πολύ μας ήταν. «Α!» λέει η φίλη φεύγοντας, «όπως λένε και οι Αμερικάνοι, good luck»

(το βάζο ζωγράφισε η Debbie Giese)