ΟΜΑΔΑ ΓΙΑ (ΝΕΕΣ) ΜΑΜΑΔΕΣ

ΟΜΑΔΕΣ ΓΙΑ (ΝΕΕΣ) ΜΑΜΑΔΕΣ

Σκεφτόμουν αυτές τις ημέρες πως να παρουσιάσω τις Ομάδες για (Νέες) Μαμάδες και κατέληξα οτι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει με την απλή μορφή περιγραφής ενός π.χ σεμιναρίου.

Η μητρότητα είναι μια έννοια φορτισμένη με σύμβολα και μια εμπειρία που φέρνει μαζί της ένα πραγματικό σεισμό συναισθημάτων.

Θα ξεκινήσω απο δύο δεδομένα.

Στην εγκυμοσύνη, η γυναίκα έχει συνήθως απο το περιβάλλον της μια ιδιαίτερη φροντίδα. Τι θα φάει; Πως θα ξεκουραστεί; Πού θα καθήσει; Τι χρειάζεται; Πως δε θα στεναχωρηθεί; Έχει την προσοχή, την έγνοια, τη βοήθεια.

Άλλο ένα δεδομένο και εξαιρετικά σημαντικό γεγονός είναι οτι το συναίσθημα ασφάλειας και η δόμηση της έννοιας του “Εαυτού” ενός παιδιού συμβαίνει τον πρώτο χρόνο της ζωής του.

Ο πρώτος χρόνος λοιπόν στη ζωή ενός παιδιού είναι η αρχή μιας 4 χρονης περιόδου που μπαίνουν οι βάσεις της προσωπικότητας ενός ατόμου. Και για να είμαι πιο σαφής, η βάση αυτή εμπλουτίζεται και διαφοροποιείται τα επόμενα χρόνια, περνάει “κρίση” και επαναπροσδιορίζεται στην εφηβεία, αλλά κυρίως παραμένει πάντα η ΒΑΣΗ.

Αναρωτιέμαι αν ήδη έχετε “μαντέψει” τι θέλω να πω...

Υπάρχει λοιπόν μια έγκυος που ζει εσωτερικές αλλαγές και εντάσεις αλλά που εξωτερικά βοηθιέται από το περιβάλλον και την κοινωνία. Αυτή η έγκυος κάποια στιγμή γεννάει και βρίσκεται ξαφνικά αντιμέτωπη με το πραγματικό παιδί της, τις ανάγκες του, το ξενύχτι, το κλάμα, το άγνωστο. Η ίδια έχει αλλάξει.

Είναι τώρα ΜΑΜΑ.

Ποιός ασχολείται με τη ΜΑΜΑ ως άνθρωπο;

Με τα συναισθήματά της;

Με τον αν αντέχει;

Με τις περίεργες ιδέες της (και αν πέταγα το μωρό από το μπαλκόνι; αν μου έπεφτε απο τα χέρια;)

Με τις ενοχές της;

Με τα άγχη της(το κάνω σωστά; θα γίνω σαν τη μάνα μου;)

Με το σώμα της (το αίμα, το γάλα, οι ορμόνες, το σεξ, η κούραση);

Με τα όριά της (τι πιστεύω εγώ οτι είναι σωστό για το παιδί μου και τι μου λένε οι άλλοι;), ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΗΣ (είμαι μαμά; γυναίκα; κόρη; εργαζόμενη; φίλη, που είναι η ζωή μου η “πριν”);

Θέλουμε λοιπόν τη ΜΑΜΑ που είναι ψύχραιμη, που ξέρει να τα καταφέρνει με ό,τι και αν αντιμετωπίσει, που είναι καλή, γλυκιά, περιέχει το βρέφος της με το να ανταποκρίνεται άμεσα και σωστά στις ανάγκες του προκειμένου να βάλει τις ΣΩΣΤΕΣ και ΓΕΡΕΣ ΒΑΣΕΙΣ της προσωπικότητας του, που είναι μαζεμένο το σπίτι της και που χάνει τα κιλά, φοράει τα φορεματάκια της και πάει βόλτες με τον άντρα της.

Αυτή θέλουμε, άντρες-γυναίκες.

Α! Και επίσης να τα καταφέρνει όλα αυτά μόνη της γιατί είναι ΜΑΜΑ και οι μαμάδες ΠΑΝΤΑ ΞΕΡΟΥΝ...

ΑΡΚΕΤΑ.

Είναι καιρός να μπούμε στην πρόληψη και να φροντίσουμε τις Μητέρες (και τους εαυτούς μας αν είμαστε μητέρες). Οι μητέρες χρειάζονται υποστήριξη. Δεν είναι ρομπότ, ούτε παντογνώστες, δεν έχουν κανένα μυστικιστικό περίβλημα, και δεν πρέπει να κόβουν και να ράβουν τον εαυτό τους, να τον κατηγορούν και να υπομένουν. Πρέπει να μιλήσουν, να δουν τις μαύρες και κυρίως τις όμορφες πλευρές τους(γιατί εκεί υστερούν οι γυναίκες), να παραδεχτούν τα λάθη τους και να βρουν χώρο για τον εαυτό τους – αυτό τον εαυτό που του δίνεται με την μητρότητα μια δεύτερη, πραγματική και συγκλονιστική ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ μετά την εφηβεία τους. Α! Δεν το ξέρατε; Η μητρότητα θεωρείται πια αναπτυξιακό στάδιο.

Είναι ξεκάθαρο. Πάω κάθε ημέρα στο γραφείο και ακούω για τις μητέρες των θεραπευόμενών μου που δεν μπόρεσαν, δεν άντεχαν, δεν κατάλαβαν, δεν ήξεραν, δεν θέλησαν, δεν ήταν εκεί. Και είναι αλήθεια οτι τα παιδιά τους (οι θεραπευόμενοί μου τώρα) έτσι το έζησαν. Όμως ποιά ήταν η αλήθεια εκείνων των μητέρων; Η κατάθλιψη, η προσκόλληση στη δική τους απούσα μητέρα, η ασυνείδητη (και άρα επικίνδυνη) επιθετικότητά τους, η κακή σχέση με τη γυναικεία τους υπόσταση, οι λάθος λόγοι που τις οδήγησαν να κάνουν παιδί ( για να βρουν την αγάπη, να έχουν συντροφιά κλπ). Και αναρωτιέμαι...

Γιατί δεν πιάνουμε την αρχή της ιστορίας και δε φροντίζουμε τη μητέρα; Δεν είναι ευθύνη μας, αν όχι ανάγκη μας;

Υ.Γ Η Ανακοίνωση για τις ομάδες θα γίνει ξεχωριστά.