Women Spaced

Υπάρχουν κάποιες φορές που το αγγλικό space, δε σημαίνει χώρος αλλά κενό, απόσταση.

Ακριβώς το αντίθετο από το WomenSpace. Εκεί το space υποδηλώνει χώρο ύπαρξης, οριοθετημένο ναι μεν, αλλά και ελαστικό. Στη φύση μας είναι να υποδεχόμαστε, να επικοινωνούμε, να αγκαλιάζουμε, να καταλαβαίνουμε αλλά και να είμαστε. Απλά να είμαστε....

Γιατί τα λέω όλα αυτά; Μμμμ....

Είμαι τώρα μαμά και σύζυγος. Περίπου 9 χρόνια είμαι επαγγελματίας. Πάρα πολλά χρόνια φίλη, και επίσης αρκετούτσικα χρονάκια “μπακούρι” ή πιο κομψά και ξενιστί single...Α ναι!, και ψυχαναλυόμενη 5 συναπτά έτη (για να μην ξεχνιόμαστε).....Καλό βιογραφικό, πολλές “θέσεις”, και άρα εμπειρία... Τα παραπάνω είναι πρόλογος για να ξεκινήσουμε να μιλάμε για το ... “κενό”.



Ήμουν σε μια γιορτή τις προάλλες και είχαμε πιάσει κουβεντούλα. Η μια μελλοντική νυφούλα, η άλλη η κουμπάρα (single), εγώ (τα είπαμε τα δικά μου), και η άλλη single και “καλλιτέχνης”.... Η νυφούλα έλεγε για το μαλλί και τα δοκιμαστικά, η κουμπάρα σιγόνταρε, η “καλλιτέχνης” άρχιζε να χάνει την υπομονή της, εγώ έλεγα για εγκυμοσύνες, ορμόνες, μαλλιά, έβλεπα και τη χαμένη υπομονή, έλεγα και λίγο για το WomenSpace και τι θέλω να κάνω με αυτό...

Κάπου εκεί, πέρα από τους ρόλους βρίσκονταν 4 γυναίκες. Μίλαγαν, όμως ενίοτε έκαναν επαφή. Υπήρχε επιθετικότητα, όνειρα χαρούμενα, όνειρα “σπασμένα”, αναμνήσεις νωπές, βάλε και λίγο ζήλια, δώσε και λίγο αγάπη, πολύ ενδιαφέρον, άγχος σίγουρα κάποιες στιγμές, μια εσάνς πίκρας. Εκρηκτικό μιξ.... Μου λέει η μια: “Διάβασε το blog σου η... και είπε οτι όλο για τη μητρότητα μιλάς και δεν της έκανε κέφι να ξαναγυρίσει σε αυτό.... Αν είναι να εννοείς αυτά που λες για το WomenSpace πρέπει να μην αποκλείεις τις άλλες που δεν είναι μητέρες. Δηλαδή τι λές; οτι όποια δεν κάνει παιδί δεν είναι γυναίκα;”

Στην αρχή θύμωσα. Μετά μου ήρθε να δικαιολογηθώ. Μετά.. Σκέφτηκα (μέ σίγμα κεφαλαίο- μέχρι να πεθάνω θα μιλάω για τα καλά της ψυχανάλυσης...). Έβαλα τον εαυτό μου σε όλες τις θέσεις-φάσεις ζωής που έχω περάσει. Διάβασα νοερά ένα-ένα τα κομμάτια μου, και ... αποφάσισα. Μόνο το “Γάλα” μιλάει για τη μητρότητα της είπα. “Ναι, αλλά ίσως να πρέπει να τα κάνεις πιο ξεκάθαρα”, μου είπε. Και ίσως είχε δίκιο.

Τι σημασία έχει όμως για το ποιά είχε δίκιο; Όλες αναζητάμε πράγματα, ανθρώπους, καταστάσεις. Έχω περάσει νύχτες να κλαίω για τον “μεγάλο έρωτα” ή γιατί δεν είχα μεγάλο έρωτα.

Έχω περάσει άγχη για τη δουλειά, δυσκολίες με “ασθενείς” ή με το να γράψω το σούπερ σεμινάριο. Έχω ταίσει και αλλάξει μωρό πριν κάνω το δικό μου, και έχω ζήσει την αγωνία γυναικών που προσπαθούν να κάνουν παιδί. Έχω ταξιδέψει, έχω κάνει ξενύχτια, “shopping”, “νύχια, μαλλιά”. Έχω μείνει μόνη μου να κοιτάω τον τοίχο ή τη θάλασσα. Τώρα ζηλεύω τις single που έχουν χρόνο δικό τους. Ντύνονται, στολίζονται, φλερτάρουν, βγαίνουν, αναμένουν! Θυμάμαι μια από τις καλύτερές μου φίλες που ήταν στη δική μου φάση όταν εγώ ήμουν “μπακούρι”: “Αχ! Πάντα θες αυτό που δεν έχεις. Βέβαια καλύτερα να έχεις και να αμφισβητείς παρά να μην έχεις καθόλου.” έλεγε.



Το θέμα είναι οτι εκτός του οτι πάντα κάτι αναζητούμε (άντρα, καριέρα, λεφτά, παιδί, ησυχία, χαρά, ταξίδια κλπ), τείνουμε να “κλικοποιούμαστε” γύρω από αυτά που έχουμε ή δεν έχουμε...

Οι “μανάδες” μιλάνε για οτιδήποτε γύρω απο τα βλαστάρια τους (ειδικά οι καινούριες), αποκλείοντας η παραμερίζοντας ή επιτρέποντας μόνο λίγο απο τον υπόλοιπο κόσμο στις συζητήσεις τους. Οι παντρεμένες λένε για τους άντρες τους που δε συνεισφέρουν στο σπίτι, ή ξενοκοιτάνε ή οτιδήποτε γύρω απο το ζευγάρι. Οι νιόπαντρες μιλάνε για τα νυφικά, οι έγκυες για μαιευτήρια, οι εργαζόμενες για το οτι τους βγαίνει η ψυχή και οι singles για τη μοναξιά και τη μαυρίλα του σαββατοκύριακου. Μα είναι φυσικό και επόμενο να μιλάς για αυτό που σε καίει θα μου πείτε. Και θα συμφωνήσω. Μίλα για αυτό που σε καίει, αλλά πραγματικά άκου και ασχολήσου με αυτό που καίει και τον άλλον. Δεν είναι όλες οι μανάδες “μακάριες” , οι παντρεμένες “καβατζομένες”, οι εργαζόμενες “bitches”, οι μικρές “ξέγνοιαστες” και οι μόνες τους “ελεύθερες και ωραίες”. Όλες ζούμε τη φρίκη και τη χαρά η κάθε μια με το δικό της τρόπο στη δική της φάση. Όλες μοιραζόμαστε μέσα στο χωροχρόνο ανησυχίες και δυσκολίες, και αν όχι μέσω της δικής μας εμπειρίας τότε μέσω κάποιων γυναικών που αγαπάμε ή που νοιαζόμαστε για το τι τους συμβαίνει. Δεν έχω ζήσει ποτέ καρκίνο στο πετσί μου, όμως το έχω ζήσει παραδίπλα. Ούτε έκτρωση, ούτε την αγωνία της τεχνητής γονιμοποίησης, ούτε την απιστία του άντρα μου, ή την “αντικατάστασή” μου στη δουλειά. Ήμουν όμως δίπλα στη Μ, την Ν, την Σ, τη Γ και τη Λ.

Γι'αυτό λοιπόν δεν μπορώ να ακούω το “δε με αφορά”. Το ακούω δηλαδή, και δικαίωμα της κάθε μιας να την αφορά ή να μην την αφορά κάτι. Δεν το δέχομαι όμως σα στάση ζωής της μιας προς την άλλη και προς όλα όσα μας αφορούν σα γυναίκες. Γι'αυτό έφτιαξα το WomenSpace, και γι'αυτό πρέπει να βγούμε όλες από την ντροπή, τη βολή και την αδιαφορία μας και να σηκωθούμε να μιλήσουμε, να bloggάρουμε, να απαντήσουμε, να αμφισβητήσουμε και να πάρουμε θέση.

Εγώ είμαι εδώ, με τη δική μου ιστορία, το μυαλό, τις εμμονές και τις απόψεις μου. Εσείς;