The Fine Art of Multi-Tasking

Είναι Κυριακή. Η μόνη διαφορά με τις άλλες ημέρες είναι οτι δεν έχω το άγχος του να πάω γραφείο το απόγευμα ή τον ψυχαναγκασμό του οτι είναι καθημερινή και πρέπει, έχω δεν έχω δουλειά, να δουλεύω.

Κάθομαι στο κρεββάτι μου με το λάπτοπ αγκαλιά, ακούω το πλυντήριο, αισθάνομαι την πλάτη μου να ακουμπάει στο μαξιλάρι, και το σώμα μου βαρύ και μισο-νυσταγμένο. Έχω ήδη σηκωθεί, ταϊσει, αλλάξει, παίξει, κοιμίσει το γιό μου. Έχω πιει καφέ, έχω φάει το συνηθισμένο μου τοστάκι, και έχω "δηλώσει" στον άντρα μου οτι θα πάω στο δωμάτιο να κάνω δουλειά. Εκείνος μου λέει οτι έχει πολύ δουλειά και οτι πρέπει να είμαι υποστηρικτική (δηλ να μην του ζητήσω τίποτα και να συγκεντρωθεί απερίσπαστος).

Σκέφτομαι: γιατί εγώ πρέπει να "κερδίσω" το "απερίσπαστη"; Γιατί δεν είναι δεδομένο; Σε ποιό μυαλό δεν είναι δεδομένο; Στο δικό μου ή της κοινωνίας; Φυσικά κατανοώ οτι όλα ξεκινάνε από το δικό μου μυαλό και τη δική μου αντίληψη για το ρόλο της γυναίκας. Υποτίθεται οτι είμαι "απελευθερωμένη", "ανεξάρτητη", "μονδέρνα", "ενημερωμένη" και κυρίως "υποψιασμένη". Έχω έναν άντρα που βοηθάει όταν του ζητηθεί (και στο τσακίρ κέφι κάνει και πράγματα απο μόνος του στο σπίτι), και απο τη φύση μου δεν είμαι άτομο που βάζει τις ανάγκες των άλλων πρώτες. Ζητάω - πολλές φορές απαιτώ- θέλω να κάνω το δικό μου όταν και όπως το θέλω. Γιατί λοιπόν, ταυτίζομαι με την γνωστή Μαίρη Παναγιωταρά (Αφροδίτη Μάνου - τραγούδι), "μια εργαζόμενη γυναίκα, μια καλή νοικοκυρά;"

Γιατί θεωρώ οτι σήμερα πρέπει για παράδειγμα να:

Ασχοληθώ με όλες τις εργασιακές μου εκκρεμότητες (μεγάλη λίστα, επείγουσα δράση)

Να φτιάξω alternative gourmet γιουβαρλάκια

Να απλώσω το παραπάνω πλυντήριο

Να είμαι stand by ή αλλιώς απίκο service, διασκεδαστής, αγαπο-παρούσα μαμά στον Αζίμ

Να δώσω και στο Χασάν τα τσιγάρα-καφέ-κάτιτις μιας και εγώ κινούμαι στο χώρο ως σβούρα

Να αποστειρώσω μπιμπερό, να.. να... να....

(να σημειώσω δε οτι όλα τα παραπάνω λίγο ως πολύ - ανάλογα- τα κάνω κέφι).

Και γιατί νιώθω οτι το ανήσυχο πνεύμα μου που είναι τελικά μάλτι-τάσκινγκ (με διασκεδάζουν οι αγγλικές λέξεις γραμμένες ελληνικά) κατοικεί σε ένα σώμα που μετά από 7 μήνες διακεκομμένου ύπνου (σε 3ωρα), δεν πολυ "τραβάει"...

Όταν έβαλα το θέμα στο facebook σχετικά με το "Τι κάνει μια γυναίκα, Γυναίκα", οι περισσότερες αναφέρθηκαν στη "γυναικεία" μας ικανότητα για το μάλτι-τάσκινγκ με περηφάνια και υπεροχή προς το αντρικό φύλο. Να σας πω, και εγώ την ίδια σκέψη είχα αλλά όταν άρχισα να το ζω πιο έντονα και να το σκέφτομαι πιο ψυχαναλυτικά, νομίζω θα ήθελα να αναθεωρήσω, να κρυφτώ σε ένα σπα (και σπήλαιο μου κάνει), να αποτραβηχτώ απο τα εγκόσμια και γενικά να το πούμε πιο καθημερινά, να την "κάνω" (γιατί νομίζετε οτι η "Χαβάη" της Πρωτοψάλτη έγινε επιτυχία;).

Ε! λοιπόν... όση ώρα γράφω εδώ, το μωρό ψιλογκρινιάζει (τον ακούω από το baby monitor-τελευταία το σκουλαρίκι μου) και εγώ ακούω τον άντρα μου να πηγαινο-έρχεται, να φροντίζει το μικρό μας λουλούδι, μάλλον πήγε και την ανακύκλωση αν κρίνω από τους λοιπούς ήχους..... Και ξανασκέφτομαι, μήπως λοιπόν είναι θέμα του να καλο-καθήσουμε στην καρέκλα του "κουλ-απερίσπαστου" πρώτες (φυσικά για όσο μας "παίρνει"... ) χωρίς να μας τρώει εσωτερικά η ενοχή και η "γυναικεία" ανάγκη του να "είμαστε τα πάντα" και άρα να "κάνουμε τα πάντα" γιατί τα "πάντα" δε λειτουργούν χωρίς εμάς;

Time is up. Τόσο μπορώ να κάτσω στην καρέκλα. Πάω τώρα να "κάνω τα πράγματα να λειτουργήσουν" γιατί μόλις μου έπιασε την καρέκλα ο άντρας μου.....